อิทธิพัทรเริ่มโมโหที่เธอไม่ฟังที่เขาพูด เขาจึงต้องออกกำลังแต่เช้าโดยการอุ้มเธอมาที่บ้านเขา แต่ตลอดทางเธอก็ดิ้นขัดขืนจนมันทุลักทุเล
“อยู่เฉยๆ ได้ไหม...เดี๋ยวมันก็ตกลงไปหรอก?”
“คุณก็ปล่อยฉันสิ...ปล่อยยยย”
เธอดิ้นให้เขาปล่อยเธอลง เธอยอมเจ็บตัวดีกว่าการกลับไปนอนที่บ้านกับเขา
“ฉันจะกลับไปนอนที่กระท่อมปล่อยฉันลงนะ...”
“เออ...อยากกลับไปนักใช่ไหม...?”
เขาหยุดชะงักเท้าตัวเองแล้วถามเธอขึ้นมาด้วยความโมโห
“ใช่...”
เขาตัดสินใจแล้วว่าในเมื่อเธออยากกลับไปนักก็จะตามใจเธอ เพราะเขาก็มีแผนสำรองเตรียมไว้แล้วเหมือนกัน
“ผมยอมให้คุณกลับไปนอนที่กระท่อมได้...ตามใจคุณ”
เขาปล่อยตัวเธอลงอย่างง่ายดายจนเธอสงสัย เธอมองหน้าเขาอย่างแปลกใจ
“ไปสิ...ผมอนุญาตให้คุณไปนอนที่กระท่อมก็ได้ถ้าคุณชอบที่นั้นมากกว่า...เชิญ”
เธอยิ้มดีใจที่เขายอมตกลงง่ายๆ แล้วเธอก็หันหลังเดินกลับกระท่อมตัวเองไป โดยมีสายตาของเขามองต
