“ไม่มีทาง!! ฉันจะไม่ยอมโง่ถูกเธอหลอกซ้ำสองได้อีกครั้ง… มีนาหวังว่าคงจำกันได้นะ” คาร์โลวก้าวตรงไปยังที่นั่งของตัวเองอย่างองอาจ ดวงตาคมกล้าสาดแสงลุกโชนยามเผลอสบนัยน์ตากับมนต์มีนา แววตาตื่นตระหนกของน้องน้อยทำให้ชายหนุ่มแปลกใจ แต่ก็จำเก็บงำเอาไว้ทั้งที่ยังมีบางสิ่งติดค้างอยู่ภายในใจ
มนต์มีนารู้สึกสับสนสองจิตสองใจ ใจแรกก็อยากวิ่งเข้าไปซบไหล่กอดร่างสูงใหญ่ของพี่ชายโอบกอดไว้เขาในวงแขน อีกใจก็อยากหลีกหนีให้ห่างไกล ไกลที่สุด!! ไม่อยากเจอกับคำดูแคลนจากครอบครัวของพี่ชายเมื่อมันยังติดตรึงอยู่ในความทรงจำ ดวงตากลมโตเบิกมอง สับสนแปลกใจวุ่นวายใจจนอยากที่เอ่ยออกมา
“พี่ชาร์ล...” ริมฝีปากอิ่มขยับเรียกชื่อเขาออกมา แม้จะอยู่ห่างไกลจนเอื้อมมือคว้าแต่ความรู้สึกดีๆ ยังติดตรึงอยู่ในใจ
“มีนาๆ...เห็นไหมล่ะ หล่อเหลาสมคำล่ำลือ จอยลี่ล่ะนึกอยากจะซบไหล่หนาๆ นั่นดูซักที มันคงอบอุ่นจักจี้ดีพิลึก” เสียงร่าเริงสดใสของเพื
