ฤทัยวางโทรศัพท์ลง เก็บไว้ในกระเป๋าสะพายเหมือนเดินและนั่งนิ่งๆ รอผลการตรวจร่างกายด้วยหัวใจเต้นระทึก แม้จะกังวลใจแต่ตอนนี้มนต์มีนาสำเร็จการศึกษา นางก็หมดห่วงไปเปราะหนึ่ง แม้จะเจ็บป่วยก็ไม่เป็นไรในเมื่อส่งลูกสาวถึงฝั่งฝันได้เรียบร้อย
“เฮ้อ...” คุณหมอสูงวัยถอนลมหายใจเฮือกๆ เมื่ออ่านการวินิจฉัยโรคของคนไข้ในมือ ดวงตาอ่อนโยนมองฤทัยอย่างเห็นใจเพราะอาการฤทัยคนไข้หนักมากกว่าที่คุณหมอคาดการณ์
“มีอาการร้ายแรงมากเลยหรือคะ” ฤทัยสอบถามอย่างหนักใจ เมื่อสังเกตเห็นความไม่สบายใจบนใบหน้าของคุณหมอ
“ผมอยากให้คุณทำใจให้สบายก่อนรับฟัง มันอาจไม่ร้ายแรงถ้าเราทำการรักษาได้ทันการณ์”
“บอกมาได้เลยค่ะ ดิฉันทำใจไว้แล้ว มันใช่อย่างที่คิดไว้หรือเปล่า”
“หมอตรวจเจอก้อนเนื้อก้อนหนึ่งกดทับส่วนก้านสมองของคนไข้ มันกำลังขยายตัวขึ้นเรื่อยๆ จนคนไข้มีอาการหน้ามืดบ่อยๆ แต่ถ้าได้รับการผ่าตัดทันเวลามันก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง” ฤทัยน
