“มัด! มัดว่าพี่ควรทำไงต่อดี” เธอหันมาขอความเห็นพลางกุมมืออีกฝ่าย ประหนึ่งฝ่ายนั้นคือความหวังสุดท้าย
“เอ่อ…ถ้าจะขนาดนี้ ก็คงต้องทำใจแหละ” คำตอบจากมีนาทำคนที่เพิ่งหยุดฟูมฟาย ปล่อยโฮออกมาอีก
“ฮือๆๆๆ”
“โอ๊ยๆๆ อย่าเพิ่งร้องสิพี่ ฮึบก่อนๆ ฮึบ! ในกรณีแบบนี้ คือหนูก็ไม่รู้จะปลอบใจพี่ยังไง จะบอกให้พี่พยายามต่อก็เหมือนสนับสนุนให้พี่หลอกตัวเองไปวันๆ ตัดใจซะเถอะนะ เป็นเกย์นะพี่ไม่ได้เป็นหวัด ที่จะแค่กินยาพักผ่อนแล้วหายได้ หนูรู้ว่ามันอาจจะเจ็บ แต่เจ็บแล้วจบมันก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอ เชื่อหนู! พี่จะต้องผ่านเรื่องนี้ไปได้ เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกันนะ” มีนาบอกพลางเข้าไปกอดให้กำลังใจพี่สาว
“อื้ม! ขอบใจนะ ไม่นึกว่ายัยเด็กขี้มูกโป่งวันนั้น จะโตเป็นผู้ใหญ่แล้วในวันนี้” เธอขยี้หัวน้องสาวด้วยความเอ็นดู
“ก็ต้องโตแล้วสิ หนูเรียนจบแล้ว มีงานทำแล้วด้วย แล้วหนูก็ไม่เคยขี้มูกโป่งสักหน่อย” มีนาเงยหน้าขึ้นมาย่นจม
