“กินไวน์จนจะกลายเป็นเมรีขี้เมา สุดท้ายได้กลับมาแค่ความว่างเปล่า โลกนี้มีความยุติธรรมบ้างไหมเนี่ย” เธอออกมานั่งบ่นตามลำพัง บ่นไปก็มองที่ประตูไป ราวกับจะมองให้ทะลุไปถึงคนข้างใน
“อกหักมันเป็นแบบนี้สินะ เฮ้อ! ไม่เห็นจะๆ ยังไม่เจ็บขนาดนี้ ตัวจริงอยู่เฉยๆ ก็จริง ขณะที่ตัวปลอมอย่างเรา พยายามแทบตาย แม้แต่เยื่อใยก็ไม่มี ฮือ! ศิศิรา เธอควรหลบไปรักษาแผลใจซะ” เธอเงยหน้ามองนาฬิกาข้างฝา เมื่อเห็นว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะได้เวลาเลิกงาน กอปรกับงานวันนี้ก็เสร็จหมดแล้ว หรือต่อให้ไม่เสร็จ เจ้านายเธอก็คงไม่กะจิตกะใจจะทำหรอก ดังนั้นเธอจึงไม่รอช้าที่จะเก็บข้าวของแล้วออกไปจากที่นี่ เพื่อจะได้ไม่ต้องเห็นเขากับคู่รักให้ต้องช้ำใจอีก
ตกเย็น หลังจากเพื่อนรักปรับทุกข์กันเสร็จ เขาก็เดินออกมาส่งเพชรแท้ที่หน้าห้อง ด้วยหวังจะเจอหน้าเลขา
“เอ้า! แล้วนี่เลขาคนสวยของแกเขาไปไหนแล้วล่ะ” เพชรแท้มองไปรอบๆ แล้วไม่เห็นศิศิราจึ
