“งอนอะไรอีกวะ งอนเป็นตุ๊ดเลย เออ! ก็เขาเป็นนี่หว่า” เธองึมงำก่อนรีบเดินตามเขาไป
“Oh wow!” เธออุทานมาแต่ไกลหลังเห็นอาหารเช้ามากมายวางอยู่บนโต๊ะ
“อุ๊ย! บอสอะ” เธอร้องเสียงหลง พลางลูบหัวตัวเองป้อยๆ เมื่ออีกฝ่ายหยุดโดยไม่บอกไม่กล่าว คนที่มัวแต่มองของกินก็เลยชนเข้ากับหลังเขาเต็มๆ
“ซุ่มซ่าม” เขาว่าให้ก่อนขยับเก้าอี้นั่งด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์นัก ไม่ใช่เพราะถูกชน แต่เพราะยังเคืองที่คุณเธอทำเมินเรื่องเมื่อคืน ประหนึ่งว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญ
‘ให้ตายสิ! นี่แม่คุณใจกว้างหรือว่าจำไม่ได้กันแน่วะ ถึงได้ไม่ยอมพูดถึงเรื่องเมื่อคืน’ เขาสบถในใจอย่างหัวเสีย
“นี่บอสตื่นมาสั่งอาหารเช้าพวกนี้เหรอคะ” เธอขยับเก้าอี้นั่งฝั่งตรงข้ามแล้วหาเรื่องชวนคุย
“อืม! เพราะเมื่อคืน…อื้อ…!” เขาตั้งใจจะวกกลับเข้าไปเรื่องเมื่อคืน แต่กลับถูกเธอยัดขนมปังเข้ามาในปากจนพูดไม่ได้
“ขนมปังเขาอร่อยเนอะ” เธอยิ้มจืดเจื่อนให้กั
