“ไปครับขึ้นรถ พ่อต้าเปิดประตูให้แล้ว” แต่รู้หรือไม่ว่าลูกชายตัวดีของฉันทำยังไงในขณะนี้ชายเตใช้สองแขนอวบกอดขาของฉันไว้แน่นหนาไม่ยอมเคลื่อนไหวร่างกายตัวเองสองขาก็ช่วยกันยึดขืนตัวเองแบบสุดๆ กับพื้นนี่ไงคือความดื้อของชายเตที่เริ่มฉายแววขึ้นเรื่อยๆ อีกนิดเดียวก็จะถึงรถทว่าชายเตกับเลือกทำแบบนี้ทำให้ฉันหยุดเดินแล้วก้มลงมองลูกชาย “เต...”
“…”
ดีหน่อยที่วันนี้สวมกางเกงยีนกับเสื้อเชิ้ตสีขาวเสริมความเป็นผู้หญิงด้วยรองเท้าส้นสูงสีดำจึงดูทะมัดทะแมงหลายเท่าเพราะฉันเรียกลูกใบหน้ากลมเงยขึ้นมาสบตาแต่ก็ยังส่ายหน้าพยายามบอกว่าไม่อยากไปแล้ว คางเล็กที่เกยกับต้นขาของฉันขยับส่ายไปมาพร้อมกับดวงตากลมที่ตอนนี้ใสแป๋วส่อแววดื้อรั้น
ฉันรู้ดีว่ากำลังถูกอ้อน
อ้อนแบบฉบับชายเต
แต่ต้องทำเป็นใจแข็งขึ้นมากกว่าเดิม
“ดื้อตอนนี้ไม่ได้แล้วนะ”
“แม่ฟาง... ต้องเจ็บแน่เลย” แค่นี้ใจของฉันมันก็ละลายดั่งเช่นของเหลวไปเสียแล้วพอได้
