หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป
เป็นหนึ่งอาทิตย์ที่ฉันอยู่บ้านโดยไม่ได้ออกไปไหน ไม่พบเจอใครแม้กระทั่งเพื่อนสนิทของตัวเอง ส่วนเจ้าของบ้านก็แทบไม่ได้เจอเลย ทั้งอาทิตย์ ซึ่งแน่นอนว่านั่นเป็นผลดีกับฉัน
“คุณคัลเลนเรียกพบค่ะ” ขณะที่ฉันกำลังนั่งมองอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่สวนหลังบ้าน แม่บ้านก็เดินมาบอกทำให้ต้องขมวดคิ้วทันที เพราะไม่รู้ว่าเจ้าของบ้านกลับมาตั้งแต่เมื่อไร
“เขากลับมาแล้วหรอคะ”
“ใช่ค่ะ”
ฉันถอนหายใจเบาๆ พลางคิดในใจว่าผู้ชายคนนี้ตายยากจริงๆ บ่นถึงนิดหน่อยก็โผล่มาแล้ว ไม่อยากเจอหน้าเลยสักนิด ไม่รู้เมื่อไรจะหลุ้ดพ้นสักที
เดินเข้ามาในห้องทำงานเจอกับร่างสูงที่กำลังนั่งตรวจเอกสารอยู่บนโต๊ะ พอเห็นว่าฉันเดินเข้ามาเขาก็เหลือบตาขึ้นมามองแต่ไม่ได้พูดอะไร
“เรียกเกลมามีอะไรหรือเปล่าคะ”
“หืม? ลืมหน้าที่ของตัวเองหรือเปล่า” สายตาคมช้อนขึ้นมองหน้าฉันอย่างตำหนิ ไม่ใช่คนซื่อบื้อที่จะไม่รู้เรื่องว่าอีกฝ่าย
