ตอนที่4.ความรู้สึกที่ถูกทำลาย
1480 คำ
มัดมุกก้มหน้า มือของเธอกำแน่นอยู่บนหน้าตัก
“วันนี้มีอะไรกินบ้างครับแม่” กล้าตะวันเดินมาทรุดนั่งใกล้มารดา ระหว่างนั้นก็กวาดตามองไปรอบๆ ตัว เขาหวังว่าจะได้เจอมัดมุกก่อนกินมื้อเย็นสักหน่อย วันนี้ทั้งวันเขาไม่ได้เห็นหน้าเธอเลย ยกเว้นตอนเช้า...
อาการทุรนทุรายแบบนี้ เกิดขึ้นแค่กับมัดมุกแค่นั้น
กับผู้หญิงคนอื่น กล้าตะวันไม่เคยใส่ใจเลย
“แกไม่ได้กินมาจากข้างนอกแล้วเรอะ” เพียงออพูดประชด จนสามีต้องกระแอมเตือน
“อะแห้ม!!” เพียงออตวัดตามองผ่านหน้าสามี สีหน้าของนางยังไม่ดีขึ้นสักนิด
“ลูกกลับมาให้เห็นหน้า ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ” เกล้าอดรนทนไม่ไหว เขาพูดดักคอภรรยาไว้เสียก่อนที่เพียงออจะกระแนะกระแหนจนกล้าตะวันอารมณ์เสีย
“หากย้อนเวลาได้ ฉันจะพยายามตั้งท้องลูกให้คุณพี่อีกสักคน การมีตาตะวันเป็นลูกคนเดียวนี่ ฉันคิดว่าไม่คุ้มเลย”
กล้าตะวันอมยิ้ม เอนตัวพิงไหล่มารดา และสอดมือรัดรอบเอวของมารดาไว้ “หากแม่อยากมีลูกชายเพิ่มอีกสักคน แม่ก็อนุญาตให้คุณพ่อมีบ้านเล็กอีกสักหลังสิครับ ไม่เกินสิ้นปี คุณแม่สมหวังแน่ครับ”
“แกพูดอะไรออกมารู้ตัวไหมเหอะ!!” เพียงออตวาดบุตรชาย แล้วก็หันไปถลึงตาใส่สามี “คุณเองก็ด้วย อย่าได้คิดเชียวนะ”
“แหม...เกือบไปแล้วเชียว” เกล้าบ่นกลั้วเสียงหัวเราะ
“คุณแม่ยังไม่ได้ตอบผมเลย วันนี้มีเมนูพิเศษหรือเปล่าครับ ผมอยากกินน้ำพริกกะปิฝีมือของป้ายอม ผมคิดว่าผมไม่เห็นหน้าป้าหลายวันแล้วนะ”
“แกเคยกินฝีมือแม่ยอมเขาตอนไหน?” เพียงออหันไปถามบุตรชาย
“ก็ตอนเด็กๆ ไง สมัยที่แม่ตามติดคุณพ่อ ผมโตมาได้ก็เพราะน้ำพริกก้นถ้วยของป้ายอมทั้งนั้น”
“เหอะ!!” เพียงออกระแทกเสียงใส่
“นั่นสิคุณ ผมเองก็ไม่เห็นหน้าแม่ยอมมาสักพักแล้วนะ” เกล้าเองก็อยากรู้ พะยอมเป็นคนสนิทของเพียงออ นางมักจะวนเวียนอยู่ใกล้ คอยบริการภรรยาของเขาโดยไม่ต้องสั่ง
“แม่ยอมเขาแก่แล้ว ฉันเลยให้ไปทำงานเบาๆ”
“งานครัวไม่เบานะครับแม่ ผมว่าการอยู่ใกล้แม่ น่าจะสบายสุดแหละ”
“อย่ามารู้ดีหน่อยเลยยะ ฉันตัดสินใจแล้ว” เพียงออเพิ่มน้ำหนักเสียง ทั้งสามีและบุตรชายเลยไม่มีใครกล้าทักท้วงอะไรอีก
กล้าตะวันไม่วายสงสัย เขาพกความสงสัยไว้ในใจ แม้ไม่แสดงออก แต่เพียงออก็พอเดาได้ นางยิ้มมุมปากรอเวลาที่บุตรชายจะตาสว่างสักที
หลังจบอาหารมื้อค่ำ กล้าตะวันไม่สงบ เขากระวนกระวายเพราะยังไม่ได้เห็นหน้ามัดมุกเลย ตลอดเวลาที่รับประทานมื้อค่ำ ไม่มีสักคนที่พูดถึงมัดมุก สีหน้าคนรับใช้ในบ้านก็นิ่งเรียบ จนเดาความคิดไม่ถูก
“ผมขอออกไปเดินเล่นนะแม่” พูดจบ กล้าตะวันก็ลุกออกไป ไม่มีเสียงทักท้วงจากเพียงออ ส่วนเกล้าได้แต่ชำเลืองมองแล้วก็สงสัย
“คุณคิดจะทำอะไร” เกล้าเปรยลอยๆ หลังยกผ้าซับมุมปาก ก็จ้องหน้าเพียงออตรงๆ
เพียงออยิ้มจางๆ “ทุกอย่างที่ฉันทำ ทำเพื่อตาตะวันทั้งนั้นแหละค่ะ”
“ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ เด็กนั่นไม่ได้เป็นคนแบบนั้นสักหน่อย” เกล้าติง ถึงไม่เห็นด้วยกับประสบการณ์ความรักครั้งนี้ของบุตรชาย แต่เขาก็ไม่เคยคิดวางแผนการอะไร ลูกผู้ชายควรหาประสบการณ์ด้วยตัวเอง คนที่เป็นพ่อ แม่ แค่คอยประคับประคองก็พอ ไม่ใช่ชี้นำไปเสียทุกเรื่อง
“คุณรู้ได้ยังไงคะ คุณไม่ได้เห็นแววตาของเด็กนั่นตอนรับเงินจากฉันสักหน่อย” เพียงออตอบเสียงแข็ง กลบเกลื่อนความรู้สึกผิดในใจด้วยการเสหลบตาสามี
“คุณคิดแบบนั้นจริงๆ สินะ” เกล้าติงครั้งสุดท้ายแล้วก็ลุกขึ้นยืน
“คุณจะไปไหนคะ” เพียงออรั้งไว้ นางเกรงว่าสามีจะทำให้แผนการของนางล้มเหลว
“ผมจะไปทำงานต่อ มีหลายเรื่องที่ต้องสะสาง”
เคล้าตอบภรรยาเสียงเรียบ เรื่องภายนอกเขารับผิดชอบ เรื่องภายในเป็นหน้าที่เพียงออ เขาไม่อยากล้ำเส้นที่เคยออกปากไว้ แต่ก็อดวิตกแทนไม่ได้ ผลลัพธ์ครั้งนี้จะมากเพียงใดเกล้าเดาไม่ออก
เขารู้แค่ว่า...บางทีกล้าตะวันอาจจะเจ็บหนัก
เขาไม่เคยเห็นท่าทางแบบนี้ของบุตรชายที่มีกับหญิงอื่นสักครั้ง
ความรักที่หักพังของกล้าตะวัน อาจทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้น หรือไม่...ก็กลายเป็นต้นไม้ที่ยืนต้นตายซากไปเลยก็ได้...
“เห้อ!!” เกล้าถอนใจแล้วก็เดินตรงไปยังห้องทำงานของตนเอง
เพียงออเม้มปากกุมมือที่ชื้นเหงื่อไว้บนหน้าตัก
“แม่นั่นรับเงินจากคุณผู้หญิงไปแล้วพวกเธอรู้หรือยัง” เสียงซุบซิบที่ไม่เบานักลอยมาเข้าหู กล้าตะวันขมวดคิ้ว เขารีบกระโจนเข้าไปหลบหลังเสา และตั้งใจฟังสิ่งที่กำลังได้ยิน
“หน้าด้านเนอะ ทำเป็นเชิดหน้าชูคอ แต่อย่างว่าแหละ วาสนาหล่อนไม่น่าจะมีโอกาสได้เหยียบประตูห้องนอนของคุณตะวันหรอก”
“เป็นฉัน ฉันก็รับเงินดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่ได้เสียตัวฟรี คุณท่านไม่มีทางยอมรับสะใภ้จนๆ หรอก”
“ฉันเคยคิดว่าแม่นั่นผยองเพราะแบกศักดิ์ศรีไว้ ที่ไหนได้ รอจังหวะที่จะกอบโกยนี่เอง”
“น่าจะได้เยอะเลยแหละ ไม่งั้นจะยอมไปเงียบๆ เหรอไง”
“หากเป็นฉัน ฉันก็ยอมรับเงินก้อนนั้นนะ ความรักช่วงนี้ไม่มีทางยืนยาวหรอก อนาคตไม่แคล้วถูกทิ้ง ยิ่งคุณตะวันจะไปเรียนต่อเมืองนอกแบบนี้ด้วย ยิ่งห่างยิ่งไม่มั่นคง บางทีฉันก็อดสงสารมุกไม่ได้ รู้ทั้งรู้ว่าไม่คู่ควรก็ยังฝืนอีก”
เท่าที่จับใจความได้ เนื้อหามีแค่ว่า...มัดมุกรับเงินจากแม่ของเขา หล่อนกำลังตีจากเขา เพียงเพราะเงินก้อนใหญ่ที่มารดาหยิบยื่นให้ ความรักที่เขามอบให้มีค่าน้อยกว่าเงินก้อนนั้นจริงๆ เหรอ
เนื้อตัวกล้าตะวันกระตุก ศักดิ์ศรีของเขาถูกมัดมุกเหยียบย่ำและทำลาย ความรักของเขามีค่าน้อยกว่าเงินก้อนใหญ่นั่น
กล้าตะวันเหยียดยิ้ม รอยยิ้มของเขาน่ากลัวจนหากใครสักคนเห็นคงผวา
เขาเดินออกจากหลังเสา มุ่งหน้าเดินตรงไปที่เรือนพักคนงาน สถานที่ที่มัดมุกและป้าของเธอใช้สำหรับพักผ่อน
บ้านหลังเล็กแยกเป็นสัดส่วน ด้านข้างเป็นตึกสองชั้นขนาดแปดห้องนอน แววตาของกล้าตะวันเต็มไปด้วยความคั่งแค้น เขากวาดตามองหามัดมุก แต่กลับไม่เจอเหมือนที่ต้องการ สิ่งที่เขาเห็นยิ่งทำให้เขาเดือดดาลหนักกว่าเก่า
กล่องสีน้ำตาลหลายกล่องถูกยกมาวางไว้หน้าบ้าน รวมทั้งกระเป๋าผ้าสีฉูดฉาดใบใหญ่ที่กองสุมไว้ที่ปากประตู การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ สนับสนุนสิ่งที่เขาได้ยิน มัดมุกกำลังจะไปจากเขาแล้วจริงๆ หล่อนใจร้อนขนาดไม่รอวันที่ทางโรงเรียนประกาศผลการสอบเชียวเหรอ หรือไม่ก็ มัดมุกมั่นใจผลการเรียนของตัวเอง ใช่...มัดมุกเรียนเก่ง ผลสอบของเธอคงไม่มีทางคลาดเคลื่อน
ตอนที่4.ความรู้สึกที่ถูกทำลาย
หัวใจของกล้าตะวันถูกทำลาย สิ่งที่เขาได้ยินเต็มสองหู กล้าตะวันไม่มีทางเชื่อ เขาต้องไปคาดคั้นเอากับมัดมุก มันอาจเกิดเรื่องเข้าใจผิดกันก็ได้ กล้าตะวันเดินตรงไปตามทางโรยด้วยกรวดสีขาว เขากวาดตามองหามัดมุก ในที่สุดก็เจอเธอจนได้
กล่องใบใหญ่ตรงหน้าเธอ มีสิ่งของที่เขาเคยให้เต็มไปหมด
กล้าตะวันเม้มปาก อารามน้อยใจเลยคิดอะไรไม่ทัน เขาถลันเข้าไปหา กระชากข้อมือมัดมุกแรงๆ
“โอ้ย!!”
“แค่นี้ไม่เจ็บจนตายหรอก ตอบฉันมาสิมุก เธอกำลังทำอะไรอยู่”
พอตั้งสติได้ มัดมุกยิ้มจางๆ เธอรวบรวมสติ ตัดความเสียใจทิ้ง
“คุณมาก็ดีเลยค่ะ มุกจะได้บอกลาทีเดียว”
“หมายความว่าไง ‘ลา’ เธอจะลาไปไหน?” กล้าตะวันถามเสียงห้วน
“มุกสอบติดที่วิทยาลัย’ ต่างจังหวัด ป้าเลยจะไปกับมุกด้วย” มัดมุกตอบเสียงแหบ เธอกลืนความเจ็บช้ำไว้ในใจ พยายามฝืนยิ้มให้กล้าตะวันทั้งที่น้ำตากำลังไหลท่วมหัวใจ
“เหอะ บอกความจริงฉันมา เธอจะโกหกอะไรฉันอีก” กล้าตะวันตะคอกจนน้ำลายฟุ้ง
“คุณตะวัน”
- ผู้เขียน
