ตอนที่3.ทางสามแพร่ง
1532 คำ
“กูไม่ได้พูด” ทัพทองปฏิเสธหน้าตาย
“เออ กูคนเดียวก็ได้ที่ไม่ชอบการเปลี่ยนแปลงของไอ้ตะวันมัน กูไม่ชินโว้ย”
“มึงอายุสิบแปดแล้วนะไอ้คิม มึงควรมองหาเป้าหมายได้แล้ว”
“เหอะ กูเสแสร้งไม่เป็นโว้ย” คิมหันต์ตอกกลับ
“กูไม่ได้อยากให้มึงแกล้งทำ พวกเรามาเปลี่ยนความคิดกันเถอะ การเป็นลูกหลานคนรวยนั่นเป็นข้อดีอยู่แล้ว แต่หากเราจะประสบความสำเร็จด้วยตัวเอง มันย่อมดีกว่าไม่ใช่เหรอวะ”
“มึงกำลังกล่อมพวกกูเรื่องเรียนใช่ไหม?” ทัพทองถาม
“เออ เกรดมึงกับเกรดกู ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก พวกเราไม่มีทางสอบติดมหาวิทยาลัยที่นี่ แต่เรามีโอกาสมากกว่าคนพวกนั้นที่แย่งกันสอบเข้าโว้ย”
“มึงพูดถูก ต่อให้เรียนเก่งแต่ไม่มีสตางค์ เรียนไปก็เท่านั้นแหละ อย่างมากก็กลายมาเป็นลูกน้องให้คนระดับเราจิกใช้”
“มึงพูดถูกไอ้ทัพ แต่เราควรมีความรู้สักนิด ต่อให้คนพวกนั้นยอมคำนับให้ แต่เชื่อเถอะลับหลังพวกมันด่าเรายับแน่ ดังนั้น เราควรมีความรู้ เพื่อไม่ให้คนเหล่านั้นหลอกด่าเราได้”
“ไอ้ตะวันพูดถูก พ่อกูก็บอกแบบนี้แหละ แต่กูขี้เกียจเรียน”
“มึงควรเปลี่ยนความคิด ไม่อย่างนั้นอนาคตของมึง ถูกไอ้พวกนั้นด่าลับหลังแน่ๆ” กล้าตะวันชี้มือไปที่โต๊ะหน้าห้อง ตรงนั้นเป็นตำแหน่งที่พวกเขาไม่คิดจะเฉียดเข้าไปใกล้แม้แต่นิดเดียว
“ช่างมันสิ กูมีเงิน”
“แล้วถ้ามึงโง่ และถูกหลอกละ ตอนที่มึงไม่มีเงิน จะยังมีใครก้มหัวให้มึงอีกไหม”
“พ่อกูไม่มีทางยอมให้เกิดเหตุการณ์เช่นนั้นหรอก” คิมหันต์เถียงข้างๆ คูๆ
“พ่อมึงไม่ได้อยู่ค้ำฟ้านะไอ้คิม” ทัพทองท้วงเสียงแหลม
“ไอ้นี่ แช่งพ่อกูอีก” คิมหันต์หันไปตวาด
“กูไม่ได้แช่ง กูพูดตามจริง กูเองก็คิดเหมือนไอ้ตะวันมัน หากวันใดเกิดสิ่งไม่คาดฝันขึ้น อย่างน้อยเราก็มีความรู้ ยังสามารถประคองตัวเองให้มีชีวิตรอดได้ ไม่ใช่ไม่เหลืออะไรเลย” ทัพทองเปรยหลังคิดทบทวนหลายตลบ
ตอนนี้เขายังพรั่งพร้อมไปด้วยทรัพย์สมบัติ แต่อนาคตใครจะไปรู้ละ หากเขาตกที่นั่งลำบาก ไม่เหลือสตางค์ติดตัวเลย หากเขาเรียนหนังสือ มีความรู้ มีใบประกาศที่ช่วยให้เขายังสามารถหางานหาการทำได้ ไม่ต้องกลายเป็นคนที่ไร้สมรรถภาพแบบสิ้นเชิง
“กูยอมแล้ว เออ กูไปกับมึงก็ได้วะ มึงมากล่อมกูแบบนี้ ยัยนั่นคงไม่ยอมไปกับมึงสินะ หล่อนไม่กลัวว่ามึงจะแหกคอกหรือไง อยู่ไกลตาคนละซีกโลกเชียวนะโว้ย”
“มึงจะช่วยกูรักษาความลับใช่ไหมวะ” กล้าตะวันถามเสียงกรุ้มกริ่ม
คิมหันต์กับทัพทองเงยหน้าหัวเราะขึ้นพร้อมกัน
“เออสิวะ เรามันเลือดเดียวกันนี่หว่า”
บ้านวรรธนะภูดิษฐ์
ภายในครัวกำลังยุ่งจนหัวหมุน คนงานหลายคนกำลังสาละวนกับงานตัวเอง รวมทั้งพะยอมด้วย ความจริงพะยอมเคยทำงานอยู่บนตึก มีหน้าที่คอยดูแลประมุขหญิงของบ้านแต่เพราะความไม่พอใจบางอย่างของเพียงออ พะยอมเลยถูกอัปเปหิมาทำงานอยู่ในครัวแทน
“นี่นังยอม ทำงานให้มันแข็งขันหน่อยสิยะ”
แฉ่งทับถมพะยอมแบบไม่ไว้หน้า ความอิจฉาที่ฝังอยู่ในใจมานานหลายปีถูกระบายออกด้วยการกระแหนะกระแหนพะยอมทุกวัน
“ป้าแฉ่ง งานไม่ได้เร่งขนาดต้องทำให้เร็วๆ ขนาดนั้นสักหน่อย” สาวใช้คนอื่นอดไม่ได้ที่จะสอดปากมาช่วย
พะยอมส่ายหน้าปราม นางก้มหน้าทำงานโดยไม่ปริปากเถียงสักคำ
“ฉันไม่คิดว่าชาตินี้จะได้เห็นนางฟ้าตกสวรรค์ แหมมันสะใจจริงๆ” แฉ่งไม่วายกระแหนะกระแหนต่อ
“พี่สบายใจที่ได้พูด ฉันก็ไม่คิดจะห้ามหรอกนะ” พะยอมพึมพำ
“แล้วยังไง ขนาดคุณนายที่โปรดปรานแกนักหนา ยังเสือกไสแกออกมาพ้นตาเลย” แฉ่งเหยียดปากจนเป็นเส้นตรง รอยยิ้มแสยะเช่นนั้น ดูน่าเกลียดพิลึก
พะยอมถอนใจแรงๆ พยายามไม่สนใจคำพูดที่บั่นทอนจิตใจนั่น
“ยังไม่ถูกไล่ออกสักหน่อย พอคุณผู้หญิงหายโกรธ ก็คงเรียกป้ายอมขึ้นไปรับใช้เหมือนเคย”
“ไม่มีทาง!!” แฉ่งยิ้มหยัน นางรู้ว่าเหตุการณ์เช่นนั้นจะไม่มีทางเกิดขึ้น
“ป้าไม่ใช่คุณผู้หญิงสักหน่อย”
“ถึงกูจะไม่ใช่คุณท่าน แต่กูก็พอเดาความคิดของท่านออก” แฉ่งเปรยเสียงแหลม
พะยอมถอนใจซ้ำ นางมองเลยไปที่ถนนโรยกรวดสีขาว เส้นทางที่หลานสาวใช้เดิน คงขรุขระไม่ต่างอะไรกับถนนเส้นนี้เลย
ตอนที่3.ทางสามแพร่ง
“คุณผู้หญิงเรียกไปพบน่ะ” เสียงเย็นชากับสีหน้านิ่งของป้าที่รับเลี้ยงมัดมุกมา หลังพ่อแม่ของเธอสิ้นใจ มัดมุกวางกระเป๋าสะพายสีดำสนิทไว้บนพื้น เธอถอดถุงเท้าสีขาว และเดินเลยเข้าไปล้างหน้าล้างตาให้รู้สึกสดชื่นขึ้น แม้จะแค่เพียงเล็กน้อยก็ยังดี
“มุกไปเลยนะคะ” มัดมุกพึมพำ
เธอได้ยินเสียงถอนใจดังแรงๆ จากคนเป็นป้า ไม่มีคำว่ากระทบเหมือนครั้งแรกที่พะยอมรู้ความลับที่เธอซ่อนไว้ หลังจากนั้นไม่นาน ท่าทางของพะยอมก็เปลี่ยนไป ป้าของเธอคงนึกเสียใจที่โอบอุ้มคนเนรคุณคนแบบเธอไว้ และทำให้ตนเองเดือดร้อน
มัดมุกสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เธอยืนทำใจอยู่หน้าประตูไม้มะค่าสีน้ำตาลอมส้มที่ถูกเคลือบด้วยสีรักษาเนื้อไม้จนมันวับ
ก๊อกๆ ...
เธอเคาะประตูเพื่อส่งสัญญาณ หลังจากนั้นก็รอให้เวลาผ่านไปจนครบสองนาที ถึงได้เปิดประตูเข้าไป
เพียงออนั่งอยู่บนม้าโยก ในมือมีหนังสืออ่านเล่นที่นางชอบ
“มานั่งนี่สิ ฉันมีอะไรอยากบอกกับเธอ”
มัดมุกย่อเข่า คลานเข้าไปนั่งตรงหน้าเพียงออ
“เธอน่าจะพอเดาได้นะ ว่าฉันอยากพูดอะไรกับเธอ” เพียงเพียงออเย็นปานน้ำแข็ง บุตรชายหัวแก้วหัวแหวนคนเดียวของนางกำลังหลงผิด เด็กสาวตรงหน้าต้อยต่ำและมองหาข้อดีไม่เจอสักข้อ ความจนเกาะติดตัวจนรู้สึกถึงความอับเฉา ต่อให้เรียนดีแค่ไหน อนาคตของเด็กสาวตรงหน้าไม่แคล้วเป็นแค่พนักงานกินเงินเดือนในบริษัทไหนสักที ไม่มีทางเทียบได้กับอนาคตที่รุ่งโรจน์ของกล้าตะวัน
มัดมุกก้มหน้าลงอีกไม่ได้ตอบโต้อะไร เธอไม่ได้อยู่ในสถานะที่พูดได้เลย
“เอานี่ไปสิ เธอควรรับไว้นะ” กระดาษแผ่นเล็กถูกยื่นให้
มัดมุกเงยหน้ามอง เธอเม้มปาก ไม่กล้าแตะต้องสิ่งที่ประมุขหญิงของบ้านส่งให้
“รับไปเถอะ ฉันจะได้สบายใจ” เพียงออคะยั้นคะยอ
“คุณท่านคะ” มัดมุกพยายามอธิบาย เธอไม่ได้อยากได้อะไรสักอย่าง เธอเตรียมตัวถอยห่างกล้าตะวันไว้แล้ว และคงต้องใช้เวลาสักพัก
“รับไปสิ คนแบบพวกเธอฉันเจอมานับไม่ถ้วนแล้ว ฉันไม่มีทางมองพลาดหรอก เธอน่ะไม่เหมาะกับลูกชายฉันเลย ตอนนี่เขาแค่กำลังหลงเธอ พอเวลาผ่านไปสักพัก เขาก็จะลืมเธอไปเอง ตอนที่เธอกอบโกยได้ ก็รีบกอบโกยไว้ซะสิ”
มัดมุกเม้มปาก ไม่ได้ตอบโต้อะไร แต่ก็ไม่ได้ยื่นมือออกไปรับสิ่งที่เพียงออพยายามยัดเยียดให้ด้วย
“ฉันคุยกับแม่พะยอมแล้ว เห็นว่าเธอจะย้ายออก เผื่อไปเรียนที่อื่นใช่ไหม ถือเสียว่าฉันช่วยค่าใช้จ่ายระหว่างเรียนของเธอก็ได้ เพราะฉันเองก็คงลำบากใจที่จะเก็บแม่พะยอมไว้ใกล้ตัว”
ดวงตาของมัดมุกเบิกโต เพราะความไม่รอบคอบของเธอ กำลังทำให้ญาติสนิทเพียงคนเดียวเดือดร้อน
“คุณท่านคะ”
“อย่าพยายามเลย ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันเองก็ไม่ใช่คนใจดำ ถือเสียว่านี่เป็นค่าตอบแทนที่เธอกับแม่พะยอมอยู่รับใช้ฉันมาหลายปีแล้วกันนะ”
มัดมุกรู้ดี ป้าของเธอแทบไม่มีเงินเก็บ เงินเก็บส่วนใหญ่ใช้จ่ายเป็นค่าเล่าเรียนของเธอ ซึ่งก็มากโขทีเดียว ตอนนั้นหากคุณท่านทั้งสองไม่ยื่นมือมาช่วย มัดมุกคงเรียนจบแค่ชั้นมัธยมต้น ค่ากินอยู่ ค่าใช้จ่ายในเมืองมันหนักหนาเอาการทีเดียว
การที่พะยอมไม่พอใจเธอ ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
“มุกจะจดจำบุญคุณของคุณท่านไว้ในใจค่ะ”
มัดมุกก้มกราบ พยายามกลืนรอยน้ำตาเอาไว้ ตอนที่ยื่นมือสั่นๆ ออกไปรับกระดาษแผ่นเล็กๆ นั่น หัวใจของเธอเหมือนถูกทิ่มแทง
“เธอตัดสินใจถูกแล้ว หากสำนึกบุญคุณของฉันจริงๆ ของให้เธออยู่ห่างๆ จากลูกชายฉันเถอะ”
- ผู้เขียน
