ไม่ใช่ครั้งแรกที่เอาแต่บอกตัวเองว่ากำลังฝันไป...เป็นความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริงได้ ทว่าต่อให้หลับตาสลับกับลืมตาขึ้นกี่ครั้ง ผู้ที่ไม่สมควรอยู่ในห้องนี้กลับยังคงนั่งอยู่หลังโต๊ะตัวใหญ่
ลู่อี้เหิงปล่อยให้สตรีที่อยู่ในฐานะภรรยาเอกจับจ้องตนเนิ่นนาน กระทั่งเห็นนางเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเขาถึงได้ขยับฝีเท้าก้าวตรงมาหา ทุกย่างก้าวยังนำพากลิ่นหอมอ่อนๆ ของหลานฮวาสีม่วงติดตัวมาด้วย กลิ่นกายเข้มข้นนี้ดูเหมือนจะทำให้สีหน้าของ เจียงซูเจินดูว้าวุ่นขึ้น ลู่อี้เหิงมองแล้วก็ได้แต่เก็บงำความสงสัยไว้ในใจ
“อาการดีขึ้นแล้วใช่หรือไม่” เขาโน้มใบหน้าลง ดวงตาคมมองอย่างสำรวจตรวจตรา “ก่อนหน้านี้ จู่ๆ เจ้าก็หมดสติไป” ละคำพูดบางคำไว้ เพราะกระทำการบุ่มบ่ามจึงทำให้นางเป็นเช่นนี้ จะว่าไปคุณหนูสิบสี่ตระกูลเจียงช่างบอบบางจริงๆ เขาด่าทีหนึ่ง ตีทีหนึ่งก็เป็นลมหมดสติใส่ วันข้างหน้าถ้าพลั้งมือทำอะไรหนักไปกว่านี้ นางจะไม่สิ
