ชลธีแปลกใจและสงสัยกับคำพูดของเพชรน้ำค้างไม่น้อย ถ้าเธอไม่รู้ว่าห้องนี้เป็นห้องนอนของเขา ตอนนี้ในคฤหาสน์ศิวาลักษณ์มีเพียงคนเดียวที่สามารถก่อเรื่องบ้าๆ พวกนี้ขึ้นได้ นั่นก็คือหลานชายจอมเสเพลและเอาแต่ใจเพียงคนเดียวของเขา
“ตอนนี้คุณออกไปก่อนได้ไหม ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้า” ความจริงเธออายแทบแทรกแผ่นดินหนี แต่ความหยิ่งในศักดิ์ศรีดันมีมากกว่า สิ่งที่ทำได้ตอนนี้ก็คือ ดังผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่คล้องอยู่บนคอ มาปิดหน้าอกเอาไว้เท่านั้น
“เอ่อ...ฉันขอยืมเสื้อกล้ามกับเสื้อเชิ้ตของคุณด้วย แล้วพรุ่งนี้จะเอามาคืน”
“เสื้อผ้าที่วางเอาไว้ตรงนี้น่ะเหรอ?”
“ใช่ ที่วางอยู่นั่นแหละ คุณออกไปก่อนได้ไหม ฉันขอแต่งตัวให้เสร็จก่อน”
“เธอก็แต่งไปสิ ฉันไม่ได้จับตัวเธอเอาไว้สักหน่อย”
“คุณรู้จักคำว่ามารยาทบ้างไหมเนี่ย”
“ฉันไม่จับเธอปล้ำก็บุญเท่าไรแล้ว”
“คะ...คุณมันหน้าไม่อาย”
เพชรน้ำค้างโวยวายหน้าแดงเถือก ก่อนคว้าผ้า
