เพชรน้ำค้างได้แต่ยืนอึ้ง หน้าแดงก่ำด้วยความสะเทิ้นอายกับคำสารภาพรักของชลธี เนื่องจากเธอไม่คิดว่าเขาจะสารภาพรักกับเธอออกมาตรงๆ แบบนี้ อีกอย่างเธอก็ดูไม่เหมือนผู้หญิงสักเท่าไร...ออกแนวทอมบอยซะด้วยซ้ำ แล้วเขาจะมารักผู้หญิงแบบเธอได้ยังไง
“หนูเพชรจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ?” น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยถาม ใบหน้ายังคงราบเรียบเหมือนเดิม ทว่าในใจกลับตื่นเต้น หวั่นไหวอย่างประหลาดกับปฏิกิริยาที่หญิงสาวแสดงออกมาทางสีหน้า เขามั่นใจว่าเพชรน้ำค้างต้องมีใจให้เขาบ้างเหมือนกัน เพราะ...ถ้าเธอไม่มีใจให้เขา ป่านนี้เขาคงถูกเธอเตะโด่งออกไปจากห้องนานแล้ว
“หนูเพชร”
“หยุดเรียกชื่อฉันได้แล้ว”
“ก็หนูเพชรไม่ยอมตอบคำถามฉันนี่นา” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มอบอุ่น วางช้อนลงบนกล่องใส่ขนม แล้วเดินอ้อมโต๊ะมาหยุดอยู่ตรงหน้าเจ้าของร่างสูงโปร่งด้วยสายตาแพรวพราว ยกมือขึ้นลูบแก้มนวล ทว่าแดงก่ำอย่างอ่อนโยน
“ตกลงเป็นแฟนกันนะครับหนูเพช
