อ๋องแปดเรียกหลี่ถิงเข้าพบในรุ่งเช้าวันต่อมา เพื่อเจรจาว่ากล่าวในเรื่องที่เกิดขึ้น
หลี่ถิงรู้ดีว่าอ๋องแปดจะต้องตำหนิตนเป็นแน่ จึงตัดสินใจห่มอาภรณ์สีเทาหม่นแซมสีขาว ปล่อยผมสยายยาวยุ่งเหยิงแล้วมุ่นผมขึ้นครึ่งหัวปักด้วยปิ่นลายดอกท้อสีดำ ใบหน้าอันหมองคล้ำซีดเซียวนั้น หาได้แต่งเติมสีสันบนใบหน้าอันใดเพิ่มไม่ องค์ประกอบหลายสิ่งล้วนส่งเสริมให้นางยิ่งดูทรุดโทรมยิ่งนัก
หลังจากที่แต่งตัวเสร็จ นางก็ใช้สายตากวาดมองหาของแหลมคมที่อยู่ใกล้ตัว จนในที่สุดก็มองเห็นแจกันสีน้ำเงินใบหนึ่งตั้งวางอยู่บนโต๊ะ
นางคว้าเอาแจกันใบนั้นขึ้นมาแล้วทุบไปที่ขอบโต๊ะจนแตกเป็นเสี่ยง แล้วนำมาขีดข่วนไปที่แขนและขาของตัวเองเพื่อทำให้เกิดรอยแผล เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นด้วยความเจ็บปวด ข้าทุ่มเทถึงเพียงนี้ ท่านอ๋องจะไม่สงสารข้าได้อย่างไรหรือ
หลี่ถิงก็มุ่งหน้าไปยังห้องโถงใหญ่ด้วยท่าทางทุลักทุเล
พลางเดินขากระเผกลากเข้าไปที่ห้องโถงใหญ
