" เสวี่ยอี้...เจ้าออกมาพบข้าเถิด"
" หากเจ้าไม่ออกมา... ข้าจะมิยอมไปไหน ข้าจะนั่งคุกเข่าอยู่อย่างนี้ จนกว่าเจ้าจะออกมาพบข้า"
อ๋องแปดตัดสินใจดั้นด้นแบกหน้ามาถึงสกุลซ่งด้วยความรู้สึกตรอมใจ เขาคิดเตรียมการจนมิได้หลับนอนอยู่หลายวัน หากวันนี้มิได้เจรจากับนาง ข้าจะมิยอมกลับจวนเป็นแน่
ด้วยปณิธานอันแรงกล้าของอ๋องแปด ทำให้เขาไม่รีรอที่จะมุ่งหน้าเข้าไปหาเสวี่ยอี้ที่จวนสกุลซ่งด้วยความมั่นใจ แต่ก็ถูกซือมิ่งยืนขัดขวางเอาไว้เสียก่อน
" เจ้าจะมาขวางทางข้าทำไมกัน...หลบไป! " อ๋องแปดเอ่ยสั่งการด้วยน้ำเสียงเคร่งขึม
“ท่านอ๋องจะเข้าไปในจวนเลยหรือขอรับ”
“ก็ใช่น่ะสิ…ข้าจะเข้าไปถามว่านางอยู่ที่ไหน เจ้าหลบไปเดี๋ยวนี้! ”
" ขอรับ" ซือมิ่งค่อยๆ ถอยตัวห่างออกไปอีกทางด้วยใบหน้ากังวลใจ
อ๋องแปดดุ่มเดินเข้าไปในจวนโดยไม่สนใจผู้ใด เหล่าคนใช้ต่างพากันจับจ้องมองมาที่อ๋องแปดเป็นตาเดียวกัน และนำไปรายงานให้อี้ฉางได้ทราบ
เ
