“หายหน้าไปหลายวันอยู่ๆมาชวนออกเที่ยว เป็นอะไรของแก” เสียงของเพื่อนสนิทดังขึ้นกรอกหูของฉันที่นั่งอยู่ข้างมันท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังทั่วร้าน
วันนี้เรามากันแค่สองคนเพราะเพื่อนเที่ยวคนอื่นไม่ว่างกันหมดฉันเป็นคนเลือกร้านนี้เองเพราะอยู่ไม่ไกลจากบ้านนัก อยู่คนละครึ่งทางกับธัญญ่า เวลาเมาจะได้ไม่ต้องลำบากมันให้ไปส่ง
“จะมีอะไรก็แค่เบื่อๆ” ฉันตอบแล้วมองไปยังด้านหน้าเวทีเล็กๆที่มีนักร้องนั่งร้องเพลงอยู่ ที่นี่เป็นร้านนั่งดื่ม สไตล์ง่ายๆไม่ใช่ผับที่เสียงเพลงครื้นเครง เหมาะกับคนที่ไม่ชอบความวุ่นวายนัก แต่คนก็ไม่ใช่น้อยเหมือนกัน
“แกดูนั่น” ธัญญ่าสะกิดให้ฉันมองตามสายตามันไป ก่อนจะเห็นผู้ชายที่หน้าเหมือนกับคนที่ฉันเห็นเกือบทุกวันในช่วงนี้
พี่คีตะ
ฉันพอจะแยกสองคนนี้ออกแล้วเพราะมันมีบางอย่างที่ไม่เหมือนกัน เช่น การแต่งตัว ทรงผม แววตา เลยมั่นใจว่าคนที่เพิ่งจะเดินเข้ามาในร้านกับเพื่อนของเขาสี่คนนั้นคือ
