เขาว่ากันว่าความคิดหรือข้อสันนิฐานแรกของเรามักจะตรงกับความจริงเสมอ…
ตอนนี้จึงมาอยู่ที่ตึกเรียนรวมของคณะวิศวกรรมศาสตร์ เพราะสืบมาจากเพื่อนในสาขาที่มีแฟนเรียนตัวเดียวกันกับพี่คีตะ เลยรู้มาว่าเขาจะต้องเลิกเรียนและออกมาจากตึกนี้ในเวลาอีกไม่นาน
“แปลกนะ ห้าหกปีไม่เคยกล้าคุยแต่คราวนี้แกบุกมาถึงตึกที่มีผู้ชายนับพัน” เสียงของคนที่ฉันลากมาด้วยบ่นตามหลัง แต่ก็จริงอย่างที่มันว่าเพราะครั้งนี้ฉันเชื่อว่าเขาต้องไม่ใช่คนเดียวกันแน่ๆและฉันต้องการความชัดเจน
หรือเป็นเพราะฉันเชื่อสายตาที่ไม่ได้โกหกของเขาคนนั้นก็ไม่รู้
“ใครเดินผ่านมองหมด ฉันเขินว่ะดรีม” ยัยธัญญ่าพูดแล้วกระชับกระเป๋าแบรนด์เนมของมันมากอดไว้แน่นอย่างกับกลัวถูกขโมย “แล้วรู้ได้ยังไงว่าพี่เขาจะลงฝั่งนี้”
“งั้นแกไปรอฝั่งนั้น” ฉันชี้ไปทางบันไดลงอีกทางของตึกซึ่งเป็นฝั่งด้านหลัง
“มะ…ไม่ไหวมั้ง” มันพูดแล้วปรายตามองรุ่นพี่วิศวะที่ไว้หนวดเครารุงรั
