ร่างในชุดสูทอามานี่สีดำพ้นลมหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิดฟุ้งซ่าน แผ่นหลังกว้างกระแทกลงบนเก้าอี้ทำงานอย่างไม่กลัวเจ็บ เขาแค่อยากระบายความอึดอัดในใจออกเสียบ้าง สามวันแล้วที่บ้านหลังน้อยสีมะกอกริมกำแพงสูงปิดไฟเงียบ มนต์รสาไม่กลับบ้าน เขาลองตะล่อมถามคนในบ้านก็ไม่มีใครรู้ใครเห็น มนต์รสาไปทำงานต่างจังหวัดกี่วันกันแน่...
บ้าจริง! หรือว่าเธอจะหนีไป ไม่ได้ไปทำงานอย่างที่คนงานในบ้านเขามารายงานเมื่อวันนั้น แต่...ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ เพราะเธอจะหนีเขาทำไม ทั้งๆที่คนผิดสำหรับเรื่องนี้เต็มๆมันคือเขาไม่ใช่เจ้าหล่อนเสียหน่อย หรือว่าจะอายจนไม่กล้าอยู่บ้านหลังนั้นอีกแล้ว...
อิศราร้อนใจเพิ่มมากขึ้นจนนั่งไม่ติดเก้าอี้ ได้แต่ภาวนาขออย่าให้มนต์รสามีความคิดแบบนั้นเลย ...
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
ก่อนความคิดของอิศราจะเตลิดไปไกลมากกว่านี้ เสียงสัญญาณจากหน้าประตูห้องดังขึ้นขัดจังหวะ ก่อนใบหน้าหวานจะเยี่ยมหน้าออกมาจากช่อง
