ราเชนเดินเซเล็กน้อยชนกับขอบประตูหน้าบ้าน นั่นเป็นเพราะเขาดื่มมาเล็กน้อย แต่กลับทำให้สาวใช้และมารดาที่เห็นแปลกใจ
“ดื่มมาเหรอพ่อเชน”
“นิดหน่อยครับ”
ราเชนตอบมารดาเสียงเรียบ และกำลังจะเลี้ยวขึ้นบันไดบ้าน แต่มารดาเอ่ยถามขึ้นอีก
“ปกติไม่เคยเห็นดื่ม สังสรรค์กับลูกค้ามาเหรอพ่อเชน”
“เปล่าครับ แค่อยากดื่ม”
มารดาทำหน้ามึนงง แต่ราเชนไม่เปิดโอกาสให้ตั้งคำถามใส่อีกแล้ว
“ผมขอตัวขึ้นไปพักผ่อนก่อนนะครับ”
เขาก้าวขึ้นมาบนบันไดช้าๆ มือจับกับราวสแตนเลสสีทองเอาไว้เพื่อพยุงตนเอง
ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย...?
ใบหน้าหล่อเหลาที่ตอนนี้แดงเรื่อเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด
“พี่เสียเธอไปไม่ได้หรอกหวัน...”
ดาหวันนอนไม่หลับทั้งคืน เพราะเสียใจกับความหลอกลวงของผู้ชายที่ตนเองถลำใจรักไปทั้งดวง
ทำไมเขาจะต้องทำแบบนี้ด้วย ทำไมจะต้องหลอกลวงคนโง่ๆ อย่างหล่อนด้วย หรือว่าอยากเห็นหล่อนเสียจนตาย น้ำตาริ
