เวลาผ่านไปแค่ไม่ถึงสิบนาที แต่สำหรับดาหวันมันช่างยาวนานคล้ายกับสิบปีไม่มีผิด หล่อนชะเง้อคอมองออกไปนอกร้าน อยากรู้นักว่าเขาคุยอะไรกับผู้หญิงคนนั้น และความหึงหวงครอบงำ จนหล่อนไม่อาจทนนั่งรอได้ต่อไปได้อีก หล่อนลุกขึ้นจะเดินออกไปหา แต่เขาก็เปิดประตูเดินกลับเข้ามาพอดี
สีหน้าของพี่สมชายของหล่อน เคร่งเครียดผิดแผกไปจากทุกครั้ง
เขาทรุดตัวลงนั่ง ก่อนจะจ้องหน้าหล่อน
ดาหวันมือเย็นเฉียบๆ พยายามตั้งสติ แต่ในเสียงในหัวกลับร้องตะโกนก้อง
‘ต้องเป็นคนรักหรือไม่ก็เมียของสมชายแน่นอน’
หล่อนคาดเดา และก็ภาวนาให้ตัวเองคาดเดาผิดไป แต่ทางที่จะเดาผิดมันแทบไม่มีเลย
หล่อนเม้มปากแน่น ก่อนจะกัดฟันถามของเขาออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ผู้หญิงคนนั้น... เธอเป็น...”
“คนรู้จักของพี่เอง”
ดาหวันยอมรับว่าโล่งอกเมื่อได้ยินคำตอบจากปากของผู้ชายตรงหน้า แต่กระนั้นก็ยังไม่อยากจะเชื่ออยู่ดี ความสงสัยมากมายทะลักแน่นอก
“หวัน...
