รับบทเป็นยอดพระสนม

ไม่เจริญอาหาร (1)

เป็นจริงดังคาด เป็นไปตามที่กู่ถิงเซียงคิดไว้ทุกประการ

ของใหม่ย่อมดีกว่าของเก่า

นางร้ายเช่นข้าจะไปสู้อะไรกับนางเอง...

หญิงสาวมองใบหน้าของตัวเองแล้วได้แต่ถอดถอนหายใจ พลางนึกสงสัยว่ากู่ถิงเซียงตัวจริงเป็นคนเช่นไรกันแน่ ต้องใจแข็งหรือเย็นชาแค่ไหนจึงไม่รู้สึกถึงความรักที่ฮ่องเต้ซีหยางเจี่ยนมอบให้

มุ่งมั่นจะเป็นใหญ่จนมองข้ามสิ่งดีๆ ที่บุรุษมอบให้ ไม่รู้สึกหวั่นไหวหรือเผลอใจให้บ้างหรือไง

จริงสิ! กู่ถิงเซียงยอมเข้าวังเพียงเพราะต้องการเป็นใหญ่ หาได้รักหรือรู้สึกดีๆ ต่อฮ่องเต้ซีหยางเจี่ยน

บุรษรักนางเพียงข้างเดียว แม้สู้จะพิชิตใจหรือทุ่มเทมากแค่ไหน มันก็คือการพยายามอยู่ฝ่ายเดียว ไม่มีทางที่จะประค้ำประคองความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ไปได้ตลอดรอดฝั่ง ความขมขื่นและอดสูที่ต้องเอาชนะใจสตรีที่ไม่เคยเหลียวแลพระองค์ คงทำให้เกิดความเบื่อหน่ายไม่น้อย พอมีสิ่งใหม่ที่น่าตรึงใจมากกว่าจึงหันเหโดยไม่ลังเล

กู่ถิงเซียงเอนตัวลงนอน เหลือบตามองพื้นที่ว่างเปล่าด้านข้าง มือเล็กลูบสัมผัสเบาๆ บนฟูกแข็ง ความรู้สึกอ้างว้างพลันเข้าจู่โจม น้ำตาไหลอาบแก้มโดยไม่รู้ตัว

นี่ข้า...เป็นอะไรไปเนี่ย

ซีหยางเจี่ยนเป็นตัวละครที่เจ้าเกลียดนะ น่าชิงชังทั้งยังชั่วช้า เจ้าจะไปคิดถึงเขาทำไม! เขาไม่อยู่สิดี เจ้าจะได้ไม่ต้องเปลืองตัวอีก

กู่ถิงเซียงเบิกตากว้างเหมือนเพิ่งนึกอะไรออก ตรงนั้นของเขายังใช้งานไม่ได้นี่น่า!? แล้วจะสามารถ...

จู่ๆ กู่ถิงเซียงพลันนึกถึงคำที่ตนเคยบอกฮ่องเต้ซีหยางเจี่ยน ที่ว่าหากพระองค์ได้ไปอยู่กับสตรีที่น่าเสน่ห์หากว่า อาจช่วยกระตุ้นช่วงนั้นได้

ไม่แน่ว่าเมื่อฮ่องเต้ซีหยางเจี่ยนได้พบหลี่เหวินอี้ จึงบังเกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นหรือไม่?

เพราะงั้นคืนนี้ถึงได้...

ปล่อยกู่ถิงเซียงนอนหนาวอยู่เพียงลำพัง

กู่ถิงเซียงซุกหน้าลงกับหมอนใบใหญ่ ใช่แล้ว... เรื่องราวถูกกำหนดให้เป็นเช่นนั้น หากตัวร้ายไม่ช่วงชิงนางเอก ก็จะไม่เกิดเหตุการณ์ตามท้องเรื่อง

แต่ว่าตอนจบของซีรีส์เรื่องนี้ อย่างที่บอกว่าเฮงซวย ตัวละครตายหมด รอดเพียงหลี่เหวินอี้ นางเอกของเรื่องเท่านั้น

ฮ่องเต้ซีหยางเจี่ยนจะตายด้วยคมกระบี่ของหม่าลู่เสียน

ส่วนหม่าลู่เสียน หลังจากสู้กับฮ่องเต้ซีหยางเจี่ยนก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสและตายในเวลาต่อมา

หลี่เหวินอี้ขึ้นเป็นฮองเฮา เป็นผู้สำเร็จราชการและปกครองบ้านเมืองเป็นการชั่วคราว พร้อมแต่งตั้งลูกในท้องของตัวเองเป็นองค์รัชทายาทคนต่อไป

หลี่เหวินอี้แกล้งทำเป็นว่าตนแท้งลูก ทว่าอันที่จริงลูกของนางยังมีชีวิตอยู่

ลูกของหลี่เหวินอี้กับหม่าลู่เสียน

“ซีหยางเจี่ยน...ความจริงน่าสงสารนัก”

บุรุษไม่เคยได้รับความรักตอบกลับจากสตรีที่รักเลยสักครั้ง ไม่ว่าจะเป็นกู่ถิงเซียงหรือหลี่เหวินอี้ กระทั่งหวงเจียวจู สนมที่ถูกลืมยังลอบคบชู้กับองครักษ์คนสนิท

เรียกว่าเป็นชายมากวาสนา แต่อาภัพรักของแท้

ในหัวคิดเฝ้าคิดทบทวนถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่จะเกิดขึ้นในซีรีส์ ด้วยเพราะเนื้อเรื่องส่วนใหญ่เน้นไปที่ความสัมพันธ์ของคู่พระนาง ลึกซึ้งตราตรึงราวกับรักกันมาหลายชาติหลายภพ รักกันปานจะกลืนกินจนอยากจะหลอมรวมร่างของทั้งคู่เป็นหนึ่งเดียว ชีวิตรักสุดรันทดที่ต้องลุ้นเอาใจช่วยอยู่ทุกตอน รวมทั้งตอน...เอ่อ...อย่างที่บอกแฝงอีโรติก

แต่กับตัวละครอย่างฮ่องเต้ซีหยางเจี่ยน ผู้ถูกวางตัวให้เป็นตัวร้ายนั้น ไม่ค่อยมีภูมิหลังให้กล่าวถึงสักเท่าไหร่

ตลอดคืนที่เอาแต่พลิกตัวไปมา ทำให้สภาพของกู่ถิงเซียงในเช้านี้ดูโรยรามากกว่าปกติ ขอบตาดำคล้ำ ใบหน้าซีดขาวไร้สีเลือด ทำเหมยซานรู้สึกเป็นกังวลจนต้องปรี่เข้ามาลูบเนื้อลูบตัวด้วยความเป็นห่วง

“พระสนม เช้านี้ให้หมอหลวงมาตรวจดูหน่อยไหมเพคะ สีหน้าพระองค์ดูไม่ดีเลย”

กู่ถิงเซียงส่ายหน้า “ข้าสบายดี แค่เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ”

เหมยซานยืนนิ่ง เม้มริมฝีปากเข้าหากันพลางคิดว่า ต้องเป็นเพราะฮ่องเต้ซีหยางเจี่ยนไม่มาหาเป็นแน่

แต่เรื่องเช่นนี้เป็นเรื่องปกติที่สตรีทุกนางล้วนต้องทำใจไว้แต่เนิ่นๆ หรือไม่ สนมในวังหลังมีมากนัก ทั้งที่อยู่มาก่อนและเพิ่งที่เขามาใหม่ บุปผางามมีมากมายให้เด็ดดม ไฉนต้องดอมดมเพียงดอกเดียวด้วยเล่า

ยิ่งกับบุปผาใหม่ที่ทั้งสวยและหอมหวานกว่า ยิ่งไม่ต้องพูดถึง