สงครามเดินไปนั่งบนเก้าอี้พร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แล้วเงยขึ้นมองหน้าฉัน
“ทำไมถึงเลือกทำแบบนั้น? ทำไมถึงตัดสินใจเอาตัวแลกเงิน”
“ก็ตอนนั้นเราสองคนเคยพลาดไปแล้วครั้งหนึ่ง แล้วก็ดูเหมือนนายอยากจะได้ตัวฉันมากๆ ฉันใช้โอกาสนั้นหาเงินมันผิดหรอ” ถ้าไม่เกิดเรื่องผิดพลาดครั้งนั้นฉันอาจจะไม่ตัดสินใจแบบนี้ก็ได้ แต่เพราะมันเสียไปแล้วไงถึงได้ลดความลังเล
“แต่เธอก็ควรบอกเหตุผลจริงๆ ไม่ใช่ปล่อยให้ฉันเข้าใจผิด….หรือชอบที่ถูกมองเป็นผู้หญิงหน้าเงิน?” ใบหน้าที่ซีเรียสของสงครามมันยิ่งเคร่งขรึมขึ้นไม่มีท่าทีว่าเขาจะอารมณ์ดีขึ้นมาเลย
“ใครบ้างจะชอบให้คนอื่นมองแบบนั้น แต่เพราะว่าแม่บอกว่าไม่อยากให้ป้าพิมพ์รู้ถ้านายรู้ก็ต้องบอกป้าพิมพ์สิ”
“ถ้าเธอไม่ให้ฉันพูดฉันก็ไม่พูดอยู่แล้วไหมวะ”
“…….”
“เธอคงชอบที่ฉันใจร้ายสินะถึงได้ปล่อยให้เข้าใจผิดมาตั้งนาน”
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วหนิ” ฉั
