หลายนาทีที่ฉันเอาแต่อ้ำอึ้งไม่พูดออกไปตรงๆ ทั้งพี่เลนส์ทั้งสงครามก็เอาแต่ยืนจ้องจนเกร็งไปทั้งตัว
“ฉันขอคุยกับพี่เลนส์….” ฉันที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้นบอกสงครามที่ยืนใกล้ๆ แต่ถูกเขาถามสวนกลับ “ฉันอยู่ตรงนี้ไม่ได้?”
ถ้ามันเป็นแค่คำถามเฉยๆ ฉันคงไม่ใส่ใจอะไรมากแต่ตอนนี้ทั้งสีหน้าและสายตาของสงครามมันกำลังหาเรื่องอยู่
“ธุระของเธอกับมันคงจะสำคัญมากฉันถึงไม่มีสิทธิ์รู้”
“แล้วนายจำเป็นต้องจะรู้ทุกเรื่องเลยหรือไง”
“คิดว่ายังไงล่ะ”
“…….” ถ้าพี่เลนส์มาช้ากว่านี้หน่อยก็คงไม่เจอกับสงคราม ทำไมไม่เลือกมาตอนเย็นๆ นะ ฉันแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีผู้ชายสองคนนี้ที่สุดเลย
“ถ้าวันนี้น้องด้ายไม่สะดวกพรุ่งนี้ค่อยไปคุยที่บ้านพี่ดีไหมครับ” มันเหมือนจะเป็นทางออกที่ดีนะแต่มาพูดตรงนี้ก็เท่ากับนำพาความซวยมาให้ฉันเพิ่มขึ้นไปอีก
“บ้าน? ทำไมด้ายต้องไปบ้านมึงห๊ะ!!” สงครามถามกลับอย่างหาเรื่อง แล้วก็วกกลับมาทำตาเขียว
