สงครามกับฉันมองหน้ากันแล้วต่างก็เงียบ แต่เพราะความอึดอัดฉันจึงเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน
“นายพูดเองว่าไม่ต้องการก็ปล่อยให้ฉันกลับห้องสิ”
“อยากออกไปก็เปลี่ยนชุดซะ ถ้ายังเธอดื้อด้านจะใส่ชุดนี้ฉันก็ไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น”
“นายพูดเองว่าไม่ต้องการแล้วจะหวงไว้ทำไมอีกล่ะ”
“ไปเปลี่ยนชุด”
“ฉันเอาแค่ผ้าขนหนูคลุมไปก็ได้”
“ไม่ได้”
“ร่างกายของฉันนายยุ่งอะไรด้วย”
“ร่างกายเธอเป็นของฉันทำไมจะยุ่งไม่ได้? อ๋อ! คงลืมไปหมดแล้วสินะ ก็อย่างว่าฉันมันหมดประโยชน์” สงครามตั้งใจพูดเหน็บ นี่เขาพูดประชดประชันเก่งมากกว่าผู้หญิงอีกนะ
“ฉันตั้งใจใส่ชุดแบบนี้มารอที่ห้อง นายไม่คิดบ้างหรอว่าเพราะอะไร”
“พูดมาสิเพราะอะไร?”
ฉันเอื้อมไปจับมือหนาให้เขาเดินตามมาหยุดที่ปลายเตียงแล้วออกแรงกดที่ไหล่กว้างให้เขานั่งลง สงครามเอนแผ่นหลังไปเล็กน้อยแล้วใช้สองแขนคำยันตัวเองไว้โดยที่สายตายังคงจ้องมองมาที่ฉันไม่กระพิบ
“แล้วนายตัดพ
