“เดี๋ยว... อย่าเพิ่งไปสิ” โดมินิครั้งร่างของวราพิชชาเข้ามากอดไว้ทั้งตัว จนร่างบอบบางแทบจะจมหายไปในอกกว้างของโดมินิค
“ค่ะ...” วราพิชชาหันกลับมามองอย่างสงสัย โดมินิคได้ทุกอย่างจากเธอไปแล้ว เขายังจะต้องการอะไรอีก
“ผมแค่จะบอกว่าตอนเย็นจะให้แซมไปรับนะ วราเก็บของใช้ส่วนตัวรออยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กได้เลย”
“ค่ะ” วราพิชชารับคำ พร้อมขยับตัวเตรียมไปทำงานติดตรงที่ว่าโดมินิคยังไม่ยอมปล่อย จึงยืนรออยู่เฉยๆ
“ผมมีความสุขมากเลยนะ วราล่ะรู้สึกมีความสุขเหมือนผมเหรอเปล่า เมื่อคืนผมทำวราเจ็บมากไหมถ้าเจ็บมากวราจะหยุดพักผ่อนก่อนก็ได้ เดี๋ยวผมบอกให้แซมไปลางานให้”
โดมินิคเห็นจุดแดงๆ ที่ปรากฏขึ้นที่บริเวณแก้มใสด้วยความเอียงอาย จึงอดอมยิ้มไม่ได้ เมื่อสาวน้ำแข็งก็มีความรู้สึกเหมือนคนธรรมดา ธรรมดาเขาเห็นแต่สีหน้าเรียบเฉย บุคลิกนิ่งเงียบถามคำตอบคำ เมื่อเห็นความรู้สึกอื่นๆ ที่แสดงอยู่บนสีหน้าหวาน ก็อดมองด้วยความหลงให
