วราพิชชาสะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมา หลังจากสลบไปเพราะฤทธิ์ยาจากการคลอดบุตร เธอมีความรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาโดนตัว ก่อนก้มมอง หลังจากสติกลับมาจนเกือบครบในโรงพยาบาลที่เธอมาคลอดบุตรชายผิวขาวตัวอ้วนจ้ำหม่ำ ผมสีน้ำตาลแต่ดวงตาสีฟ้าผิดกับแม่ผู้ให้กำเนิดซึ่งมีผมสีดำสนิท ผิวเนื้อสีน้ำผึ้งนวลเนียน
วราพิชชานอนน้ำตาคลอ มองพาสกรหรือน้องบาสบุตรชายที่นอนหลับอยู่ข้างๆ พลางนึกถึงสาเหตุที่ทำให้เกิดบุตรชายคนนี้ขึ้นมา
เสียงประตูเปิดเข้ามา พร้อมกับเสียงทักทายของเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของวราพิชชา หลังจากที่เกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นมา
“ไง...ตื่นแล้วหรือ น้องบาสกวนเหรอเปล่า ตอนนิสาออกไปเห็นหลับกันทั้งแม่ทั้งลูก” นิสาเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของวราพิชชาถามขึ้นเมื่อเปิดประตูห้องพักพื้นหลังคลอด
“ขอบคุณ... นิสามากๆ นะถ้าไม่มีนิสา วราก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไร... ยังไงต่อไป” วราพิชชาพูดเสียงสั่น ซาบซึ้งกับความหวังดีของนิสา จนไม่
