เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้...
เสียงในสมองร้องบอกลั่น
“ลิลลี่จะทำงานให้ครบเดือนนี้ก่อนค่ะ แล้วก็จะไป”
“นี่มันก็วันที่ 26 แล้ว เหลืออีกแค่4 วันสินะที่ฉันจะได้เห็นหนูลิลลี่”
“หนูจะโทรมาหาคุณจอร์จค่ะ หนูสัญญา”
ลัลลลินยกมือป้ายน้ำตาเหมือนเด็กน้อย ก่อนจะคลานเข่าเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่บนรถเข็นจากนั้นก็กราบบนตักด้วยความอาลัย
“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ขอบคุณที่เมตตาลิลลี่”
จอร์จยกมือขึ้นลูบศีรษะทุยสวยอย่างเอ็นดู แต่คนที่เดินเข้ามาสมทบทีหลังกลับไม่ได้คิดเช่นนั้น ระเบิดแห่งความหึงหวงตกลงบนหัวใจทันที
“เธอทำอะไรพ่อของฉันน่ะ”
ความโหยหาที่มีต่อร่างอรชรถูกความหึงหวงที่เกิดจากภาพตรงหน้าปิดเสียจนมิด ชายหนุ่มเดินเข้าไปกระชากร่างอรชรและเหวี่ยงออกไปเต็มแรง จากนั้นก็หันไปหา มือหนาท้าวสะเอวมองอย่างเอาเรื่อง
“อ่อยพ่อฉันอย่างนั้นหรือ”
ลัลลลินเม้มปากเป็นเส้นตรงไม่ยอมพูด เงยหน้าขึ้นมองผู้ชายใจร้ายด้วยสายตาที่เต็มไป
