หลังเลิกงานตอนเย็น ดีแลนก็กลับมานั่งซดเหล้าเอาเป็นเอาตายอยู่ตามลำพัง
“พักนี้พี่ดีแลนเป็นอะไรไปหรือเปล่าครับ ทำไมดูดื่มหนักขึ้น”
คนที่นั่งเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้ตัวยาวริมสระว่ายน้ำหันไปตามเสียงคนตั้งคำถาม และก็ได้เห็นชาริลล์น้องบุญธรรมคนรองเดินเข้ามาหา
“นั่งก่อนสิ”
“ขอบคุณครับ” ชาริลล์ทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้อีกตัวที่อยู่ข้างๆ พี่ชาย ที่หมู่นี้ดูท่าทางเคร่งเครียดผิดปกติ
“ยังไม่ตอบผมเลยนะครับว่าพี่ดีนเป็นอะไรไป จะว่ามีปัญหาเรื่องงานก็ไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะพี่ดีนเก่งกว่าทุกคนในคาร์ตันในเรื่องการตัดสินใจ”
“พี่สบายดี และงานก็ไม่ได้มีปัญหา”
แม้ดีแลนจะระบายยิ้ม แต่นัยน์ตาคมกริบคู่นั้นกลับเต็มไปด้วยความเป็นกังวล
“แล้วทำไมดื่มหนักนักล่ะครับ”
ไหล่กว้างบึกบึนไหวน้อยๆ “พี่อยากดื่ม พี่ก็ดื่ม”
“แต่เมื่อก่อนพี่ดีนไม่ใช่คนดื่มนี่ครับ ถ้าเป็นเจ้าไทผมจะไม่สงสัยเลย”
ร่างที่เอนกายอยู่ขยับตั้งตรงขึ้น แล
