ทุกๆ เย็นรถสปอร์ตสีบลอนด์เทาของดีแลนจะมาจอดสนิทอยู่ตรงนั้น... หน้าตึกใหญ่ พร้อมกับร่างสูงตระหง่านในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวที่ถูกพับแขนขึ้นไปอยู่ใต้ข้อศอกกับกางเกงขายาวเนื้อดีจะเดินผ่านหน้าหล่อน และไปหยุดพูดคุยกับจอร์จภาพนี้มันชาชินตาหล่อนในทุกๆ วัน แม้หล่อนจะสั่นกลัวสายตาคมกริบที่บางครั้งบางคราวตวัดมองมา แต่มันก็ยังดีเสียกว่าไม่ได้เห็นดีแลนเลยแบบนี้
เขาไม่ได้มาที่นี่เกินหนึ่งอาทิตย์แล้ว... รู้ดีว่าไม่ควรรู้สึกอะไร รู้ดีว่าควรจะดีใจที่ไม่ต้องเจอหน้าคนใจร้ายอย่างดีแลน คาร์ตันอีก แต่หัวใจของหล่อนมันฟังที่ไหน มันร่ำร้อง เพรียกหาแต่ผู้ชายคนนั้นทุกๆ วินาที อยากมอง อยากเห็น อยากสบตา แม้ว่าจะถูกมองว่าน่าขยะแขยงสักแค่ไหนก็ตาม
“หนูลิลลี่... หนูลิลลี่...”
คนที่ยืนเหม่อมองออกไปนอกระเบียงสะดุ้ง และหันกลับมาด้วยความตกใจ
“ค่ะ คุณจอร์จ”
จอร์จที่นั่งอยู่บนรถเข็นตวัดสายตามองดวงหน้าเรียวที่เต็มไปด้วยความตื่
