ตอนที่ 10
1656 คำ
แล้วเขาก็ก้าวเดินเข้าไปภายในตัวตึกที่ถูกตกแต่งเอาไว้อย่างสวยงามไม่ต่างจากโรงแรมหรูระดับเจ็ดดาว ทั้งๆ ที่นี่เป็นแค่โรงพยาบาลเพียงเท่านั้น ลัลลลินมองตามเรือนกายสูงใหญ่ในชุดทำงานสุดประณีตไปจนลับสายตา ก่อนจะถอนใจออกมา
“รู้ไหมว่ายิ่งใกล้คุณ หัวใจของฉันก็ยิ่งเจ็บ...”
ความเศร้าหมองกัดกินหัวใจจนน้ำตาเจียนจะไหล และมันก็คงจะหลั่งรินออกมาประจานความอ่อนแอไปแล้ว หากไม่มีเสียงนุ่มๆ จากพนักงานเอ่ยขึ้น
“เชิญคุณผู้หญิงลงจากรถค่ะ”
ลัลลลินสะกดความเศร้าลงไปในอก ฝืนยิ้ม และรีบก้าวลงจากรถ พนักงานสาวจะยื่นมือมาถือกระเป๋าให้ แต่ลัลลลินห้ามเอาไว้
“ขอบใจมากจ้ะ แต่ฉันถือเองได้”
พนักงานสาวระบายยิ้ม และก็รีบกุลีกุจอนำหล่อนเดินเข้าไปในลิฟต์ เพื่อมุ่งหน้าขึ้นไปสู่ห้องทำงานของดีแลนที่อยู่ชั้นบนสุดของตัวตึกทันที
ไม่นานก็มาถึง อาณาจักรของดีแลนดูยิ่งใหญ่ และน่าเกรงขามเหลือเกิน ห้องทำงานของชายหนุ่มกินพื้นที่ชั้นบนสุดเอาไว้ทั้งหมด แถมบนนี้ยังมีสิ่งอำนวยความสะดวกที่เรียกว่าครบครันเลยทีเดียว ที่เห็นชัดๆ ก็คือสระว่ายน้ำสีฟ้าขนาดใหญ่
“บนนี้มีสระว่ายน้ำด้วยเหรอจ๊ะ”
ทั้งๆ ที่เห็นแล้วก็อดที่จะถามพนักงานไม่ได้
“ท่านประธานชอบความเป็นส่วนตัวเลยไม่ชอบไปใช้สระว่ายน้ำที่ชั้นล่างค่ะ”
ลัลลลินหันมองไปรอบๆ ตัว แล้วก็อดถามต่อไปไม่ได้
“มีฟิตเนสด้วยเหรอจ๊ะ”
พนักงานสาวคนเดิมหันมายิ้มให้หล่อน และตอบ
“ใช่ค่ะ ถ้าหากจะพูดจริงๆ บนนี้มีสิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่างเลยค่ะ ไม่ว่าจะเป็นสระว่ายน้ำทั้งเย็นและอุ่น ฟิตเนส หรือแม้แต่ห้องสูทค่ะ คนรวยๆ ก็แบบนี้แหละค่ะ ชอบอะไรที่สมบูรณ์แบบ”
“ห้องสูท?”
“ห้องที่คุณดีแลนพาสาวๆ ขึ้นมาหาความสุขน่ะค่ะ”
แล้วสายตาของพนักงานสาวคนนั้นก็ทำให้หล่อนถึงกับหน้าร้อนผ่าว เข้าใจดีแล้วว่าทำไมหล่อนผู้นี้ถึงได้กระตือรือร้นรีบให้หล่อนขึ้นมานัก
“ฉัน... ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ ฉันก็แค่...”
“เชิญที่ห้องทำงานท่านประธานค่ะ”
แม่นั่นไม่มีทีท่าว่าจะฟังคำอธิบายจากหล่อนเลย ลัลลลินถอนใจและรีบเดินตามไป จากนั้นก็กล่าวขอบคุณผู้มาส่งอีกครั้ง ก่อนจะก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไปในห้องทำงานของดีแลน ประตูถูกปิดสนิทลงโดยอัตโนมัติ และมันก็ทำให้หล่อนสะดุ้งน้อยๆ ผู้ชายตัวโตที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานไม้ขนาดใหญ่จับจ้องมาที่หล่อน ในมือใหญ่สีแทนมีปากการาคาแพงอยู่
“เอ่อ... ลิลลี่...”
สายตาของเขาทำให้หล่อนประหม่า มือทั้งสองข้างดูเกะกะ และคิดว่าไม่ควรจะมีมันเลยในยามนี้ ทำไมจะต้องรู้สึกรุนแรงแบบนี้ด้วย ทำไมจะต้องรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว ร้อนในแบบที่หล่อนไม่เคยเป็นกับใครนอกจากดีแลน คาร์ตัน
“นั่งลงสิ”
ห้องทำงานของดีแลนกว้างมาก ด้านข้างของห้องด้านหนึ่งเป็นระเบียง และมีโซฟาขนาดใหญ่เกือบเท่าเตียงนอนวางอยู่ตรงนั้น หัวสมองไม่รักดีผุดภาพเปลือยของดีแลนที่กำลังกอดรัดกับสาวสวยผู้โชคดีที่ไม่มีทางใช่หล่อนขึ้นมาอย่างแจ่มชัด แก้มนวลแดงก่ำ ความรู้สึกหึงหวงที่ไม่ควรมีอัดแน่นเต็มหัวอก หล่อนต้องกัดปาก กำมือแน่นเพื่อข่มความน่าสมเพชของตัวเองเอาไว้
“ขอบ... ขอบคุณค่ะ”
ลัลลลินเลือกที่จะเดินไปนั่งบนเก้าอี้ไม้สไตล์ยุโรปที่อยู่ฝั่งตรงกันข้ามแทน
“เอ่อ แล้วคุณดีแลนจะให้ลิลลี่... ช่วยทำงานอะไรคะ”
มุมปากสวยจัดของดีแลนยกสูงขึ้น เหมือนเขาจะยิ้ม แต่กลับไม่ใช่รอยยิ้มสักนิด เขายันกายลุกขึ้น และเดินอ้อมโต๊ะทำงานไม้ขนาดใหญ่ออกมา เดินมาหยุดตรงหน้าหล่อน รูปร่างที่สูงใหญ่ไซส์ยุโรปอยู่แล้ว ยิ่งดูมโหฬารในสายตาของหล่อน
ลัลลลินไม่สามารถห้ามตัวเองให้หยุดสั่นเทาได้ นัยน์ตากลมโตเบิกกว้างระริกปานดวงตาของนางกวางสาว จับจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาปานเทพเจ้ากรีกของดีแลนอย่างหลงลืมตัว ดวงใจในอกสั่นสะท้านรุนแรง
“คุณ... คุณดีแลน...”
ร่างอรชรจะลุกขึ้นหนี แต่ก็ถูกฝ่ามือใหญ่กดบ่าอรชรให้นั่งนิ่งเช่นเดิม พร้อมกับเขาที่โน้มตัวต่ำลงมาหา ใบหน้าหล่อเหลายิ่งดูหล่อมากเมื่อมองชิดใกล้
ลัลลลินหัวใจเต้นแรง ดวงตาเบิกกว้าง แก้มนวลแดงระเรื่อ ซ่อนความขัดเขิน ประหม่าอายไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
“วันนี้เลขาฯ ฉันลาป่วย เธอทำหน้าที่แทนก็แล้วกัน”
“เลขาเหรอคะ”
เนื้อตัวกำยำที่หล่อนมั่นใจว่าแน่นหนั่นไปด้วยกล้ามเนื้อลอนงามถอยห่างออกไปแล้ว แต่หัวใจของหล่อนก็ยังคงเต้นระรัวเช่นเดิม
“ใช่ ทำหน้าที่เลขาฯ ที่ดีให้ฉันในวันนี้”
“แต่... ลิลลี่เป็นพยาบาล... เคยแต่ดูแลคนเจ็บคนป่วยนะคะ ไม่เคยทำหน้าที่แบบนี้มาก่อน ลิลลี่ว่า... ลิลลี่ทำไม่ได้แน่ๆ เลยค่ะ”
“มันไม่มีอะไรยาก ถ้าเธอทำตามคำสั่งของฉัน”
นัยน์ตาของเขาดำมืดจนไม่ผิดจากคืนราตรีดับ ลัลลลินจำต้องก้มหน้าหลบสายตานั้นด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ นี่หล่อนจะทำยังไงดี หล่อนไม่อยากอยู่ใกล้ดีแลน
“แต่ลิลลี่... มีนัดค่ะ คงทำตามคำสั่งของคุณดีแลนไม่ได้”
หล่อนลุกพรวดขึ้น และจะวิ่งไปที่ประตู แต่มันก็เหมือนกับทุกครั้งที่ผู้ชายรูปร่างใหญ่โตสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่ว ไม่ทันที่จะก้าวหนีร่างของหล่อนก็ถูกกระชากกลับไปเผชิญหน้าอย่างอำมหิต
“คิดจะขัดคำสั่งฉันหรือ ลิลลี่”
“ไม่ใช่ค่ะ ลิลลี่แค่ทำไม่ได้”
หล่อนปฏิเสธ พยายามบอกตัวเองให้เข้มแข็ง และอย่ายอมแพ้ แต่ดูเหมือนว่าลางพ่ายแพ้จะเคลื่อนเข้ามาใกล้เสียทุกขณะ
“ฉันสั่งอะไร เธอก็ต้องทำ ห้ามพูดว่า ‘ไม่’กับดีแลน คาร์ตัน”
เขาโอหัง เผด็จการ และจอมบงการสุดกู่ แต่ถึงกระนั้นหล่อนก็ยังลุ่มหลงผู้ชายคนนี้ ลุ่มหลงในความอำมหิตเลือดเย็นของเขา
“แต่ลิลลี่ทำไม่ได้ค่ะ ได้โปรดปล่อยลิลลี่...”
ดีแลนปล่อยหล่อนจริงๆ นั้นแหละ แต่ปล่อยแรงๆ บนโซฟากว้างตัวนั้น ตัวที่หล่อนมโนภาพว่าเขากำลังมีสัมพันธ์สวาทกับสตรีคนอื่น มันเจ็บช้ำทั้งๆ ที่รู้ตัวว่าไม่มีสิทธิ์
“คุณดีแลน... ลิลลี่จะกลับ”
“คิดหรือว่าฉันจะปล่อยให้เธอกลับไปหาไอ้คู่รักหน้าจืดนั่นง่ายๆ”
หล่อนลนลานผุดลุกขึ้นนั่ง ในขณะที่เขาเดินเข้ามาประชิดตัว ท่าทางของดีแลนเหมือนกำลังโกรธ กำลังคลั่ง แต่หล่อนนึกหาต้นเหตุของอารมณ์ทั้งหมดของเขาไม่ออกเลยจริงๆ
“แต่มันเป็นเรื่องส่วนตัวของลิลลี่นะคะ ที่จะไปหาใครก็ได้ เมื่อไม่ใช่เวลาทำงาน โอ๊ย...”
ดวงหน้างดงามบิดเบ้เมื่อถูกตะปบที่ต้นแขนเต็มแรงด้วยน้ำมือของคนบ้าอำนาจ เขากระชากหล่อนให้ลุกขึ้นยืนเผชิญหน้า และจ้องมองหล่อนด้วยสายตาโกรธจัด
“ปากดี”
“ปล่อย... ลิลลี่เถอะค่ะ”
เขายืนนิ่งอยู่ชั่วอึดใจเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง และเสี้ยววินาทีจากนั้นเขาก็ผลักร่างเล็กของหล่อนจนกระเด็นล้มลงไปที่โซฟาอีกครั้ง กระโปรงบานพลิ้วเลิกสูงขึ้นไปอยู่บนต้นขา สิ่งที่เขาไม่ควรจะได้เห็นปรากฏอยู่เบื้องหน้า ลัลลลินรีบลนลานตลบชายกระโปรงให้กลับลงมาอยู่ที่เดิม หยาดน้ำตาไหลรินออกมาตามร่องแก้ม หล่อนมองเขาด้วยสายตาตัดพ้อน้อยใจ จากนั้นก็วิ่งจากไปโดยไม่คิดจะหันหลังกลับมามองอีก
“ระยำ!”
ดีแลนสบถดุดันตามหลังร่างอรชรไป จากนั้นก็กระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ อย่างหงุดหงิด ให้ตายเถอะ นี่เขาเป็นบ้าอะไรไป เขาถูกผีเข้าหรือไง ถึงได้ทำเรื่องน่าขยะแขยงแบบนี้ ลัลลลินไม่คู่ควรกับเขาสักนิด หล่อนก็แค่ผู้หญิงชั้นต่ำที่เขาไม่ควรจะเกี่ยวข้อง แต่ทำไมทุกครั้งเขาถึงต้องหาเรื่องเข้าใกล้หล่อนตลอดเวลา และก็รู้สึกเดือดดาลทุกครั้งเมื่อรู้ว่าหล่อนกำลังจะไปหาคนรัก
“โทรไปตาม มาแชล ให้กลับมาทำงานตามเดิม ไม่ต้องลาแล้ว”
“ค่ะ ท่านประธาน”
คนรับคำสั่งรีบต่อสายหาเลขาสาวประจำตัวของดีแลนให้กลับมาทำงานตามเดิมทันที หลังพึ่งถูกโทรสั่งให้กลับไปบ้านเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว
“ฉันไม่ได้สนใจอะไรเธอเลย ลิลลี่”
คนตัวโตที่เดินกลับมาทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้หนังสีดำแล้วเค้นเสียงแผ่วเบาออกมา จากนั้นก็พยายามบอกตัวเองให้ก้มหน้าก้มตาทำงานตรงหน้า แต่ให้ตายเถอะ สมาธิของเขามันกลับหายไปไหนหมด ไม่เหลืออยู่อีกเลย
“บ้าชิบ”
ดีแลนสบถอีกครั้ง และต่อสายหาคนขับรถ
“ให้คนขับรถตามผู้หญิงที่มากับฉันไปอย่าให้คาดสายตา ส่วนนายมารอรับฉันที่หน้าตึกทำงานได้เลย ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้”
“ครับ ท่านประธาน”
สูทผ้าเนื้อดีที่ผ่านการตัดเย็บมาอย่างประณีตถูกคว้ามาพาดที่ท่อนแขนกำยำ ก่อนที่จอมบงการตัวพ่อจะก้าวเท้าออกจากห้องทำงานไปทันที
- ผู้เขียน
