ตอนที่ 7
1172 คำ
แม้ตรงนี้จะค่อนข้างสลัว แต่บรรยากาศก็ดีกว่าด้านในมากนัก หล่อนไม่เคยเที่ยวกลางคืนมาก่อน แต่เพราะต้องทำตามแผนของมารดาและพี่ชาย หล่อนจึงต้องเข้ามาอยู่ในสถานที่แออัดน่าสะอิดสะเอียนแบบนี้
“ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ”
หญิงสาวบิดตัวเล็กน้อย ทำให้ไทโรนต้องรีบปล่อยมือที่รัดเอวคอดเล็กอย่างเสียดาย จากนั้นก็ถอยออกห่าง
“คุณรู้สึกดีขึ้นผมก็ดีใจ ผมไม่อยากให้นางฟ้าของผมรู้สึกแย่”
“อยู่กับผู้ชายที่เพอร์เฟกต์เช่นคุณไทโรน คาร์ตัน ฉันจะรู้สึกแย่ได้ยังไงกันล่ะคะ โชคดีต่างหาก”
รอยยิ้มของพุดแก้วต้องหุบลงเมื่อเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของคู่สนทนา
“ผมจำได้ว่ายังไม่ได้แนะนำตัวให้คุณรู้จักมาก่อน”
เขาจ้องหล่อนด้วยสายตาดุดัน มองราวกับหล่อนเป็นผู้ร้าย
“คุณรู้จักผมได้ยังไง”
คนถูกจับจ้อง ตัวสั่น กลีบปากอิ่มไหวระริก สมองที่โง่งมอยู่แล้วยิ่งทึบเบาปัญญามากยิ่งขึ้น หล่อนจะทำอย่างไรดี จะตอบเขาว่ายังไงดี
“ผมถาม? ทำไมคุณถึงไม่ตอบล่ะ คุณแพท”
“คือฉัน...”
อ้อมแขนกำยำตวัดรวบเอวคอดของหล่อนอีกครั้ง แต่ยามนี้หาได้สุภาพดั่งเดิมไม่ มันดุดัน เหี้ยมเกรียม และเต็มไปด้วยอันตราย
“ปละ ปล่อย... ได้โปรดปล่อยฉันเถอะค่ะ คุณไทโรน”
ศีรษะทุยสวยก้มต่ำลงมาหา กลิ่นลมหายใจของเขาสะอาดสะอ้านและทำให้หล่อนมึนเมา ร้อนฉ่า ร้อนในบางส่วนของร่างกายอย่างรุนแรง
“ปล่อย... ปล่อยพุด... เอ่อ แพท...”
“ถ้าอยากให้ผมปล่อย”
เขาแสยะยิ้มได้อย่างน่ากลัว ไม่เหลือเค้าผู้ชายสุภาพยั่วยวนคนเดิมอีกแล้ว
“ตอบมาว่ารู้จักผมได้ยังไง”
“ฉัน... ฉันเคยเห็นหน้าคุณในนิตยสาร”
เขาก็ยังหัวเราะเช่นเดิม ในขณะที่อ้อมแขนรัดรึงกายสาวของหล่อนแน่นยิ่งขึ้น สายตาคมกริบหวานฉ่ำจับจ้องอ้อยอิ่งที่กลีบปากอิ่มของหล่อนตลอดเวลา
“เล่มไหน”
พุดแก้วเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความตกใจ ก่อนจะส่ายหน้า ตอบเสียงแข็ง
“ฉัน... ฉันจำไม่ได้หรอกค่ะ มันนานมากแล้ว”
“ที่ผ่านมาผมยอมให้สัมภาษณ์กับนิตยสารแค่สองเล่มเท่านั้น และแต่ละเล่มก็ไม่เคยลงรูปถ่ายของผมแม้แต่รูปเดียว ตอบมาดีๆ นางฟ้าคนสวย คุณเป็นใครกันแน่”
เขากอดหล่อนแน่นยิ่งขึ้นจนหล่อนรับรู้ได้ถึงความแตกต่างของสองร่าง เขาแข็งแกร่ง กำยำ และดุดันไปทุกสัดส่วน ในขณะที่หล่อนนุ่มนิ่มอ้อนแอ้นไปทั้งตัว
“ฉัน... ฉันก็ชื่อแพทยังไงล่ะคะ”
“โกหก! หน้าของผมไม่ได้มีชื่อติดหราอยู่สักหน่อย ทุกคนในไนต์คลับก็ไม่มีใครรู้ว่าผมคือใคร แต่คุณรู้ คุณมีจุดมุ่งหมายอะไรพิเศษกับการปรากฏตัวในค่ำคืนนี้ใช่ไหม นางฟ้าคนสวย หรือว่าคุณคือคนในแวดวงนักธุรกิจ”
“คือฉัน... ฉัน...”
นี่ความโง่ของหล่อนทำแผนแตกแล้วใช่ไหม หล่อนกำลังทำให้ทุกอย่างที่มารดากับพี่ชายคิดเอาไว้พังพินาศ แน่นอนว่าหล่อนจะต้องถูกสองคนนั้นเล่นงานอย่างหนักหนาเลยทีเดียว หล่อนหวาดกลัวคนพวกนั้น แต่ก็ยังไม่เท่ากับความหวาดหวั่นที่มีต่อผู้ชายอันตรายอย่างไทโรนเลย
“ถ้าไม่ยอมตอบออกมาดีๆ ผมจะเค้นคำตอบจากคุณด้วยวิธีของผมเอง”
คนฟังหน้าซีดเผือด พยายามจะดิ้นหนี แต่อ้อมแขนกำยำไม่ยอมปลดปล่อย แถมรัดแน่นยิ่งขึ้น แน่นจนหล่อนรับรู้ได้ถึงความผิดปกติของเขาที่หน้าท้อง
“ปล่อยฉันนะคะ ฉันจะกลับแล้ว”
“จนกว่าคุณจะมีคำตอบให้ผม ถึงจะได้กลับ แองเจิล”
“ผมต้องขอโทษแทนน้องสาวของผมด้วยนะครับ ถ้าเธอทำให้ผู้ยิ่งใหญ่อย่างคุณไทโรน คาร์ตันต้องขัดเคืองใจ”
เสียงสุภาพคุ้นหูที่ดังขึ้นทำให้พุดแก้วยิ่งหน้าซีดขาว ซีดมากจนไทโรนอดประหลาดใจไม่ได้ แต่เขาก็ไม่คิดจะใส่ใจ เขาหันไปมองผู้มาเยือน แล้วระบายยิ้มเย็น จากนั้นก็ปล่อยร่างบอบบางหอมกรุ่นของพุดแก้วออกจากการพันธนาการ
“นึกว่าใคร โทมัสบราวน์นั่นเอง”
“พี่ทอม”
พุดแก้วอุทานชื่อพี่ชายในลำคอ จากนั้นก็จำต้องเดินอ้อมร่างสูงสง่าของไทโรนมาหยุดอยู่ด้านหลังของพี่ชายต่างสายเลือด
โทมัสมองหล่อนตาขุ่น ก่อนจะหันไปปั้นยิ้มกับไทโรน
“น้องสาวผมหนีออกมาเที่ยวกลางคืน ผมมาตามหา และตอนนี้ก็กำลังจะกลับ ต้องขอโทษคุณไทโรนด้วยนะครับ ถ้าทำให้เดือดร้อน”
ไทโรนชำเลืองมองพุดแก้วด้วยสายตาอ่านความรู้สึกไม่ออก จากนั้นก็เลื่อนไปจับจ้องใบหน้าของโทมัสแทน
“ถ้าแค่มาเที่ยว ผมใจกว้างพอที่จะไม่กีดกั้นคู่แข่งทางธุรกิจอยู่แล้ว แต่ถ้าจะมาด้วยเหตุผลอื่น ระวังผมจะซัดกลับจนหงายก็แล้วกัน”
พูดจบไทโรนก็ก้าวเดินผ่านร่างของโทมัสและพุดแก้วเข้าไปด้านในของไนต์คลับ
“แกทำพลาดอีกแล้วนะนังพุด”
โทมัสหยิกต้นแขนเปลือยของน้องสาวเต็มแรง จนพุดแก้วอุทานด้วยความเจ็บ น้ำตาไหลพรากน่าเวทนา
“พุด... พุดพยายามแล้ว แต่เขา... เขารู้ทันพุดทุกอย่าง”
“ก็แกมันโง่ยังไงล่ะ โง่เหมือนพ่อของแกนั่นแหละ”
โทมัสเป็นลูกติดของแม่เลี้ยงหล่อน พ่อของหล่อนเป็นคนไทย เดินทางมาทำงานที่อเมริกา มาพบรักกับแม่เลี้ยงที่มีลูกชายติดมาด้วย ไม่นานทั้งคู่ก็แต่งงานกัน หล่อนคิดว่าชีวิตจะดีขึ้น แต่แม่เลี้ยงก็คือแม่เลี้ยงวันยังค่ำ หล่อนถูกกดขี่ข่มเหงจากแม่เลี้ยงใจร้าย พ่อของหล่อนที่ฐานะด้อยกว่าก็ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้ ทำได้แค่ปลอบใจหล่อนตอนที่แม่เลี้ยงไม่อยู่เท่านั้น จนเมื่อห้าปีก่อนท่านสิ้นใจจากไป หล่อนถึงได้รู้ว่านรกที่ลิ้มรสอยู่มันยังไม่ลึกที่สุด
“อย่าว่าพ่อเลยนะ พุดขอร้อง...”
เพลี๊ย!
ใบหน้างามหันไปตามแรงปะทะจากฝ่ามือใหญ่ของโทมัส เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากมุมปากข้างที่ถูกทำร้าย ความจริงหล่อนควรจะชาชินได้แล้วกับการถูกทำร้ายแบบนี้จากพี่ชายและมารดา แต่จนแล้วจนรอดก็ยังเจ็บปวดอยู่ดี
“แกหุบปากไปเลยนะนังพุด กลับบ้านไป แกถูกยำใหญ่แน่”
“โอ๊ย... พุดเจ็บ พี่ทอม...”
โทมัสไม่สนใจกระชากผมของพุดแก้วลากไปยังรถที่จอดอยู่ ร่างอรชรถูกผลักขึ้นรถ ก่อนที่รถยนต์จะแล่นออกไปด้วยความเร็ว
พุดแก้วร้องไห้ไปตลอดทาง เพราะรู้ดีว่าเมื่อถึงบ้านแล้ว หล่อนจะต้องตกนรกขุมไหน...
- ผู้เขียน
