คุณสามีจะดีหรือร้าย

หญิงสาววัยสิบแปดปี นัยน์ตาแดงก่ำ แววตาโศกเศร้า ยืนมองบ้านหลังใหญ่โตตรงหน้า ในมือกำกระดาษหนึ่งแผ่น ที่มารดาให้มาก่อนสิ้นใจแน่น นิ้วเรียวที่สั่นน้อยๆ กดลงบนกริ่งหน้าบ้าน รอไม่นานก็มีคนออกมาเปิดประตูรั้วให้ “หนูมาพบคุณหญิงสุจีราค่ะ” เสียงหวานสดใสในยามปกติ ทว่าบัดนี้กลับเคล้าคลอไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ “จะให้บอกว่าใครมาขอพบล่ะ” คนสวนเอ่ยถาม พร้อมกลับมองสำรวจหญิงสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “หนูชื่อเพียงขวัญ เป็นลูกของแม่ปารีณา” ยืนรออยู่ด้านนอกไม่นานมากนัก หญิงสาวที่ชื่อเพียงขวัญก็ถูกพามานั่งที่ห้องรับแขก เพื่อรอพบเจ้าของบ้านหลังนี้ ตามคำสั่งเสียของมารดา “หนูบอกว่าหนูเป็นลูกของปารีณารึ” นางสุจีราเอ่ยถาม กวาดสายตามองหญิงสาว ที่นั่งอยู่ที่โซฟาอีกตัวอย่างพินิจพิจารณา เค้าโครงใบหน้า โดยเฉพาะดวงตาของหญิงสาว ช่างละม้ายคล้ายกับเพื่อนรักของนางยิ่งนัก “ใช่ค่ะ... นี่เป็นจดหมาย ที่แม่บอกให้หนูเอามาให้คุณหญิง ก่อนที่ท่านจะเสีย” ปลายเสียงแผ่วเบาสั่นเครือ ยื่นแผ่นกระดาษที่กำจนยับให้นางสุจีรา นางสุจีราคลี่แผ่นกระดาษออกดู พร้อมกับเงยหน้ามองหญิงสาวตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนจะก้มอ่านข้อความที่ปรากฏอยู่บนกระดาษ ถึง... สุเพื่อนรัก ฉันคงไม่มีโอกาสได้ไปพบเจอกับเธอแบบซึ่งๆ หน้าอีกแล้ว และวันที่เธอได้อ่านจดหมายนี้ ฉันก็คงไม่ได้อยู่บนโลกนี้เช่นกัน ฉันมีเรื่องสำคัญอยากจะขอร้องเธอสักอย่าง อยากให้เธอช่วยดูแลเพียงขวัญ ลูกสาวของฉันแทนฉันที ช่วยให้ที่พักพิงแก่ลูกฉันด้วย ฉันมันเป็นแม่ที่แย่นัก ที่ไม่อาจเลี้ยงดูลูกสาวไปจนตลอดรอดฝั่ง พาลูกมาตกระกำลำบากไร้ที่ซุกหัวนอน ขอเธอเมตตาเพียงขวัญด้วยนะ ฉันไม่อยากให้ลูกสาวของฉัน เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับตระกูลของคุณปิยะอีกแล้ว ฝากสุดูแลลูกสาวแทนฉันที รักเพื่อนคนนี้เสมอ... ปารีณา