“วันนี้เรากลับแท็กซี่นะหวาน พอดีผมให้น้องรินขับรถไปส่งคุณแม่ที่บ้านน่ะ”
พอได้ยินเขาเอ่ยถึงผู้หญิงสาวคนนั้น ความสุขก่อนหน้าก็หายวับไปกับตา ฉุดเธอให้กลับมาอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง โลกที่ว่าเธอนั้นเป็นได้แค่ไหนสำหรับเขา
“ไปร้านนี้ดีกว่าหวาน” จู่ ๆ เขาก็จูงมือเธอเข้าไปในร้านเครื่องประดับเพชรที่อยู่ด้านข้าง
“พาหวานเข้าร้านนี้ทำไมคะคุณธีร์” น่าแปลกที่เธอรู้สึกกระดากอายขึ้นมา
“ผมแค่อยากให้คุณมีแหวนใส่สักวง ไม่ดีเหรอ” เขาทำหน้าแปลกใจ ที่เห็นหญิงสาวมีสีหน้าเปลี่ยนไป เป็นฉงนสงสัยแทนการดีใจ
“คุณธีร์จะซื้อแหวนให้หวานเหรอคะ” ชลธารเอียงคอถามเขา
“ใช่ ทำไมล่ะหวาน ไม่ดีใจเหรอ”
“เปล่าค่ะดีใจมาก” หญิงสาวฝืนยิ้มให้เขา นั่นสิ ทำไมเธอถึงไม่ดีใจเลยสักนิด ทำไมนะ
“ขอดูแหวนทองคำขาวเรียบ ๆ ครับ เอาแบบสลักตัวอักษรได้ด้วยนะครับ” เขาบอกพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ ไม่ช้าแหวนทองคำขาวที่เขาต้องการ ถูกนำมาวางเรียงรายอ
