คุณหญิงกำไลนั่งหวนนึกถึงอดีตอันเจ็บปวด ทั้งรัก รักเกลียด ทั้งเศร้า ความทุกข์ซึ่งเกิดจากชายผู้เป็นที่รัก คุณพี่จะต้องอยู่ที่นี่กับอิฉัน อยู่ด้วยกันสองคนผัวเมีย เหมือนวันวาน
อดีต
“คุณพระ กลับมาเหนื่อยๆ รับชาฝรั่งให้หายเหนื่อยสักหน่อยดีไหมคะ” คุณหญิงกำไลเดินออกมาต้อนรับคนเป็นสามีที่หน้าเรือน
“แม่อุ่นของฉันเล่า หายไปไหน ทำไมไม่มารอรับ” เพียงแค่เหยียบถึงเรือน คุณพระก็ถามหาหลานสาวของตัวเองเป็นคำแรก แม้คุณหญิงจะขุ่นเคืองใจในตัวสามี แต่ก็ได้แต่เก็บเอาไว้ใจ
“นอนร้องไห้อยู่ในห้องค่ะ คุณพี่ทำแบบนี้ไม่ถูก เหตุใดไม่ใช้น้ำเย็นลูบก่อน จนตอนนี้แม่อุ่นยังตัวสั่นไปด้วยความกลัว เห็นทีคุณพี่ต้องอยู่ห่างแม่อุ่นก่อน ให้แม่อุ่นคลายความกลัวลงบ้าง”
“โธ่แม่อุ่นของพี่” คุณพระไม่ได้ฟังที่คุณหญิงกำไลขอ แต่กลับตรงดิ่งเข้าไปหาเมียหมาดๆของตัวเองถึงในห้อง
เด็กสาวยังคงมีน้ำตาอยู่บนหน้าไม่ขาดสาย เพียงแค่เห็นชายผู้กร
