นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็น เงาดำของคนที่กำลังกอดปลอบแฟนของผมที่กำลังร้องไห้อยู่ เธอหันมามองผมน้อยๆ ก่อนจะพูดประโยคแปลกๆ พร้อมน้ำตา ผมเลยต้องรีบดึงแขนเธอออกมา เพราะมันไม่ใช่ตัวเธอแล้ว แล้วจู่ๆเงานั้นก็หายไป คงจะเป็นคุณพระพิมานปู่ทวดของผมสินะ เค้าอยากจะได้เธอคืนงั้นหรอ ผมมองคนตัวเล็กที่นอนอยู่ตรงหน้าผม เธอยังสะอื้นจากการร้องไห้อย่างหนักไม่หยุด จนผมทนไม่ไหว ต้องดึงเธอเข้ามากอด แล้วลูบหัวเธอเบาๆ
“กอดแบบนี้ทั้งคืนได้ไหมคะ” เสียงออดอ้อนของคนตรงหน้า จะให้ผมปฏิเสธลงได้ยังไง
“อ้อนขนาดนี้ พี่จะปฏิเสธได้หรอ” ผมจูบลงที่หน้าผากของเธอเบาๆ
ผมหอมจังเลย ผมใช้จมูกซุกไซ้ลงบนผมของเธอที่ซบอยู่ที่อกของผม มานอนกอดกันแบบนี้ไม่ใช่ผมเลย รักกันใสๆ งั้นหรอ ปกติพอพ้นประตูห้อง ก็เสียบก่อนจะถึงเตียงด้วยซ้ำ แต่เอาเถอะ ยอมให้คนหนึ่งแล้วกัน แบบนี้ก็รู้สึกดีไปอีกแบบ ผมเอื้อมมือไปปิดไฟหัวเตียงจนในห้องมืดสนิท หวังให้คนตัวเ
