“ปกติผมพูดแบบนี้กับใครที่ไหนล่ะเอ้อ พูดแต่กับเมียนี่แหละ”
วีร์ดาไม่อยากโต้แย้งเขาว่าเธอไม่ใช่เมีย เธอจดทะเบียนสมรส จัดงานแต่งงานด้วยกันแล้ว เอาเป็นว่าไม่เถียงเขาก็แล้วกัน
“ทำไมอยากจะบอกว่าตัวเองไม่ใช่เมียผมก็พูดมาสิ”
วีร์ดากินไปแบบเงียบๆแล้วชวนคุยเรื่องอื่น ไม่ให้วกกลับมาที่เรื่องนี้อีกต่อไป
วีร์ดารู้สึกได้ว่าการพูดคุยระหว่างดนย์ดูเป็นมิตรมากขึ้น เธอไม่รู้ว่าใช้ชีวิตที่นี่กี่วันแล้ว ว่าแล้วก็จะมองไปที่ต้นมะพร้าว ตรงนั้นมีรอยกรีดเป็นเส้นๆ อยู่ ดนย์จะใช้มีดกรีดตรงนั้นหนึ่งเส้นเมื่อเห็นพระอาทิตย์ขึ้น ว่าแล้วก็ลุกเดินเข้าไปดูใกล้ๆ สิบวันแล้วที่เธอใช้ชีวิตอยู่บนเกาะกับดนย์เพียงลำพังสองคน
ไม่รู้ว่าต้องอยู่แบบนี้อีกนานแค่ไหน
เธอจะท้องและคลอดลูกบนเกาะนี้เลยมั้ย
วีร์ดาเริ่มคิดฟุ้งซ่าน บ้ารึไง ทำไมจะต้องท้อง ต้องคลอดลูกอะไรนั่นด้วย เพราะดนย์แท้ๆ เลย เขาชอบมองเธอด้วยสายตาหื่นๆ คิดแล้วก็ส
