กลับมาถึงพื้นที่พักแล้ววีร์ดารู้สึกได้ถึงความไม่สบายกายเล็กน้อย เธอวางของลงแล้วค่อยขยับตัวลุกขึ้นยืน ก่อนจะถอยห่างออกจากดนย์ เมื่อรู้แล้วว่าตนเองเป็นอะไร
“เป็นอะไรคุณเห็นทำท่ายึกยักตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” ดนย์ถามเธอ
“ฉันอยากอาบน้ำ”
“ต้องเดินไปอีกไกลเลยนะ ถ้าจะอาบน้ำน่ะ”
“แล้วบ้านหลังนั้นมีห้องน้ำมั้ยคุณ”
“ไม่มีหรอกคุณ บ้านนั่นมีแค่ที่นอนอย่างเดียว”
“เรากลับไปที่บ้านหลังนั้นอีกได้มั้ยคุณ เผื่อเจอของอะไรที่ฉันพอจะยืมมาใช้ได้ก่อนน่ะ”
“อ้าว แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่เมื่อกี้นี้ เดินไปเดินมาผมเหนื่อยนะ”
“ไม่เป็นไรฉันไปเองได้” วีร์ดาบอกเขาแล้ว หมุนตัวเดินกลับไปที่บ้านหลังนั้นอีกครั้ง ด้วยอาการน้อยใจ คงเพราะฮอร์โมนแปรปรวนแน่นอน หลายวันมานี้ชีวิตตั้งแต่ตื่นนอนจนเข้านอนเธอเจอดนย์ตลอดลมหายใจเข้าออก พอได้ยินเขาบ่นเข้าหน่อยเธอก็ดันรู้สึกไม่ดีขึ้นมาเสียอย่างนั้น
วีร์ดาเดินมาถึงบ้านหลังนั้นแล้วก็
