“แล้วนั่นลากกระเป๋า จะไปไหน”
“เปล่า” วีร์ดาถนัดนักเรื่องโป้ปดเพื่อเอาตัวรอด เธอไม่ใช่คนหัวอ่อนหัวใสอะไรสักหน่อย “วีก็ลากไปลากมานี่แหละ วีนอนไม่หลับ”
“คนบ้าอะไร นอนไม่หลับแล้วเดินลากกระเป๋าเดินไปเดินมาในบ้าน”
“ใช่ไงแม่ ก็วีนี่ไงที่เป็นบ้า”
สองแม่ลูกคุยกันเพียงเท่านั้น ดนย์ก็เดินกลับลงมาพร้อมโทรศัพท์ในมือ
“เครื่องนี้เลยๆครับ ในห้องเห็นมีอยู่เครื่องเดียวนี่แหละครับ”
“ใช่ค่ะ ขอบคุณนะคะคุณดนย์”
วิยดาแล้วหันมาคุยกับลูกสาวของตัวเอง “ไปนอนได้แล้ว”
ดนย์อ้าปากได้ก็พูดฟ้องไปว่า “ผมบอกให้นอนแล้วครับคุณแม่แต่ก็ไม่ยอมนอน นี่ลากกระเป๋าลงมาบอกแต่ว่าจะกลับบ้านครับ”
“กลับบ้านอะไร” วิยดาถามเสียงเขียว ปรายตามองลูกสาวคาดคั้นในที
“กลับเกิบอะไร ฝันดีนะแม่ ไปๆ กลับบ้านนอนได้แล้ว” วีร์ดาดันหลังแม่ให้ออกไปก่อน รู้ว่าแม่ไม่กล้าวีนเธอต่อหน้าดนย์หรอก แต่ก็เหนื่อยจะโต้เถียงกับใครแล้วตอนนี้
“นอกจากหื่น
