ตอนที่ 10

1318 คำ

พราวพลอยต่างไปจากสิ่งที่เขาเคยจินตนาการเอาไว้ในหัวอย่างสิ้นเชิง “งั้นพลอยกลับแล้วค่ะ ลานะคะแม่ครู” “เดินทางปลอดภัยนะคะคุณพลอย” แม่ครูปรานีอวยพร ก่อนจะหันมามองเดวิด “ฝากคุณพลอยด้วยนะคะคุณเดวิด” เดวิดยิ้มตอบบางๆ ในขณะที่พราวพลอยแย้งขึ้นเสียงแผ่วเบา “พลอยดูแลตัวเองได้ค่ะแม่ครู ไม่เห็นต้องให้ใครมาดูแลเลย” “แหม เป็นคนรักกันก็ต้องดูแลซึ่งกันและกันสิคะ” คำพูดของแม่ครูปรานี ทำให้พราวพลอยถึงกับเบิกตากว้าง และละล่ำละลักปฏิเสธพัลวันด้วยความขัดเขินเกินเหตุ เพราะตนเองคิดเกินเลยกับเดวิด “ไม่... ไม่ใช่นะคะ แม่ครู...” หล่อนหันไปมองเขา ก็หันว่าเขายื่นนิ่งเฉย สีหน้าไร้ความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น “พลอยกับเขา เป็นแค่นายจ้างกับบอดี้การ์ดค่ะ” “อ้าว จริงเหรอคะ” สุ่มเสียงของแม่ครูปรานีเต็มไปด้วยความประหลาดใจแบบสุด “จริงค่ะ พลอยยังไม่มีแฟนสักหน่อย” “แม่ครูขอโทษนะคะที่มองผิดไป แต่คุณพลอยกับคุณเดวิดสมกันดีนะคะ ถ้าได้เป็น...” แม่ครูปรานียังพูดไม่ทันจบ หล่อนก็รีบพูดคำลาแทรกขึ้นอีกครั้ง “พลอยไปล่ะค่ะ” ด้วยความขัดเขินทำให้พราวพลอยรีบปลีกตัวเดินไปที่รถ ในขณะที่เดวิดมองตามไปด้วยรอยยิ้ม แม่ครูปรานีเดินเข้ามาหยุดข้างๆ เดวิด “คุณพลอยเธอเป็นคนจิตใจดีมากเลยนะคะ แต่ไม่รู้ทำไม มีแต่ข่าวเสียๆ หายๆ เกี่ยวกับเธอออกมานักไม่รู้” เดวิดไม่ได้แสดงความคิดเห็นใดๆ ออกไป เขาเลือกที่จะกล่าวลา และตามหญิงสาวไปที่รถ เมื่อมาถึงก็พบว่าพราวพลอยยืนรออยู่แล้ว ใบหน้านวลยังคงแดงระเรื่อ “คุณอย่าไปถือสาคำพูดของแม่ครูเลยนะ” “คำพูดไหนของแม่ครูที่คุณไม่ต้องการให้ผมเชื่อล่ะครับ” เดวิดเดินมาหยุดตรงหน้าของพราวพลอย และด้วยตัวที่สูงกว่ามาก ทำให้เขาต้องโน้มศีรษะต่ำลงมาหา ดวงตาสองดวงสบประสานกัน ก่อนที่พราวพลอยจะเป็นคนหลบตา “ก็... เอ่อ... ที่แม่ครูเข้าใจผิด คิดว่าเรา... เป็นแฟนกันน่ะ” หล่อนไม่คิดว่าจะได้ยินเสียงหัวเราะจากผู้ชายตัวโตตรงหน้า จึงอดที่จะช้อนตาขึ้นมองไม่ได้ เดวิดยังคงจ้องมองหล่อนอยู่เหมือนเดิม และใบหน้าของเขาก็เข้ามาใกล้มากกว่าทุกครั้ง หัวใจสาวเต้นระรัว เนื้อตัวปั่นป่วนร้อนวูบวาบอย่างน่าตื่นตกใจ “เอา... เอาหน้าออกไปไกลๆ ฉันอึดอัด” เขายิ้มมุมปากได้อย่างน่ามองมาก จนหล่อนตกลงไปในหลุมเสน่ห์แห่งบุรุษลึกยิ่งขึ้น “กลัวอะไรผมหรือครับ” “ฉัน... ไม่ได้กลัวคุณ” “แต่คุณตัวสั่น...” “ฉะ... ฉันเปล่า... อ๊ะ...” มือใหญ่ที่เคยยันเอาไว้กับตัวถังรถ ตอนนี้แตะลงมาบนบ่าบอบบางของหล่อนแทน จากนั้นหล่อนก็รู้สึกว่าแผ่นดินใต้ฝ่าเท้าสั่นสะเทือนรุนแรง เมื่อเขารั้งร่างของหล่อนเข้าไปแนบชิดกับเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นๆ ใบหน้างามเห่อร้อนด้วยความประหม่าขัดเขิน สติสัมปชัญญะเริ่มโบยบินหนี เมื่อกลิ่นลมหายใจของเดวิดโชยเข้าในจมูก “ตัวสั่นเชียว... คุณหนูพราวพลอย” “คุณ... จะทำอะไรน่ะ” เขาอมยิ้ม แสดงความสนุกสนานออกมาทางใบหน้าและแววตา ตรงกันข้ามกับหล่อนที่สั่นเทาด้วยความประหม่าเขินอาย “ถะ... ถอย... ถอยออกไปนะ” หล่อนไม่คาดคิดว่าเดวิดจะกล้าทำแบบนี้ เขาฝังใบหน้าลงกับซอกคอระหง พร้อมกับสูดกลิ่นสาบสาวเข้าไปเต็มปอด “ตัวคุณหอมจังนะครับ อยากรู้จักว่าใช้น้ำหอมยี่ห้ออะไร” หล่อนช็อกตาค้าง กับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ยังไม่ทันได้ผลักไส เดวิดก็ก้าวเท้าถอยหลังห่างออกไป และแสดงท่าทางให้เห็นว่าเมื่อกี้ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น “คุณพลอยจะไปไหนต่อครับ” ตาบ้า... หล่อนด่าเขาในใจ หลังจากที่ทำให้หล่อนวาบหวามแบบนั้นแล้ว ยังจะมีหน้ามาถามแบบนี้อีกเหรอ “ฉัน... จะกลับบ้าน...” หล่อนต้องเอามือคว้าตัวถังรถเอาไว้ เพื่อไม่ให้ตนเองล้มพับลงไปกองกับพื้น ใบหน้าของเดวิดเปื้อนรอยยิ้มขบขัน ก่อนที่เขาจะเดินอ้อมไปขึ้นรถ มือเล็กรีบเปิดประตูรถ และก้าวขึ้นไปทันที หล่อนหอบหายใจระรัวอยู่ในห้องผู้โดยสารกว้าง พวงแก้มนวลยังคงแดงซ่านไม่คลาย รถคันงามแล่นออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า มุ่งหน้ากลับไปยังคฤหาสน์ กิติวิริยะ ด้วยความเร็วพอประมาณ บรรยากาศภายในรถหรูเงียบกริบอยู่นาน ก่อนที่บอดี้การ์ดหน้าหล่อจะทำลายล้างมันลง “คุณพลอยมาที่บ้านเด็กกำพร้าบ่อยหรือครับ” “คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอก” หล่อนตอบ ก่อนจะหันมองไปนอกกระจกรถ “งั้นผมขอเดาว่าบ่อย” พราวพลอยยังคงนั่งนิ่ง พยายามควบคุมสติของตัวเองให้มีมากที่สุด เดวิดคือตัวอันตรายสำหรับหล่อน การอยู่ใกล้กับเขามันคือหายนะดีๆ นั่นเอง “คุณขับรถไปเถอะ ฉันอยากถึงบ้านเร็วๆ แล้ว” “ครับ” เดวิดตอบรับเสียงเรียบ ก่อนที่ความเร็วของรถคันที่นั่งอยู่จะเพิ่มขึ้นเล็กน้อย หล่อนค่อยๆ หลับตาลงอย่างต้องการพักผ่อน แต่เพียงไม่นาน เสียงเดวิดก็ดังขึ้น “มีรถตามเรามาครับ” ดวงตาของพราวพลอยลืมขึ้นทันที หล่อนรีบหันไปมองท้ายรถ ไฟจากรถยนต์คันหนึ่งแยงเข้ามาในดวงตา ความหวาดกลัวค่อยๆ เพิ่มขึ้น “จะต้องมีใครมาดักยิงฉันอีกแน่เลย” น้ำเสียงสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวของพราวพลอย ปลุกสัญชาตญาณการปกป้องของเดวิดให้ลุกโชนขึ้นมามากมายจนน่าแปลกใจ เขาไม่เคยต้องการปกป้องผู้หญิงคนไหนเท่ากับพราวพลอยมาก่อนเลย “คุณไม่ต้องกลัว ผมจะปกป้องคุณเอง” พราวพลอยไม่ได้ตอบออกมา แต่หล่อนร้องไห้ เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่ถูกลอบยิงค่อยๆ ผุดขึ้นมาในสมองอีกครั้ง ปัง! เสียงกัมปนามของปืนดังกังวานขึ้นจนแสบเข้าหู หล่อนกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว ยกมือขึ้นปิดหูเอาไว้แน่น ในขณะที่เดวิดขับรถด้วยความเร็ว และฉวัดเฉวียนไม่ต่างจากในหนังบู๊ “ก้มตัวลง... นอนราบกับรถครับคุณพลอย” ปัง! ปัง! “กรี๊ดดดดด...!” “คุณจะไม่เป็นอะไรครับ ถ้าผมยังมีลมหายใจอยู่” หล่อนรู้ดีว่าที่เดวิดพูดออกมานั้น เพราะหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาจากบิดา ไม่ได้มีความรู้สึกมาเกี่ยวข้อง แต่คนฟังก็ยังอดรู้สึกดีไม่ได้ เสียงปืนยังดังขึ้นอีกหลายครั้ง ราวกับตอนนี้หล่อนกำลังอยู่ในละครของฉลอง ภักดีวิจิตรไม่มีผิด จนกระทั่งเดวิดลดกระจกรถลง และเล็งปืนยิงตอบโต้กลับไป ปัง! ปัง! กระสุนเพียงไม่กี่นัดของเดวิด สามารถหยุดพวกมันได้อย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อคมกระสุนบังเอิญพุ่งเข้าใส่ยางรถยนต์พอดิบพอดี จนรถของคนร้ายเสียหลักตกข้างทาง ทุกอย่างมันผ่านไปเร็วมาก และก็น่ากลัวมาก เดวิดจอดรถข้างทาง เขาโทรแจ้งตำรวจให้มาที่เกิดเหตุ พร้อมกับเดินอ้อมรถมาดึงร่างสั่นเทาของหล่อนเข้าไปกอดปลอบประโลม “ไม่มีอะไรแล้ว... คุณปลอดภัยแล้วครับ...” มือใหญ่ลูบไล้แผ่นหลังเล็กของพราวพลอยแผ่วเบา หล่อนตัวสั่นเทาไม่ต่างจากลูกนกพลัดหลงจากอกมารดา “คุณอย่าทิ้งฉันนะ... ฉันกลัว...” หล่อนร้องไห้โฮออกมาราวกับเด็กน้อย เดวิดกอดร่างอรชรแน่นขึ้น หัวใจของเขาร้องคำรามว่าต้องการปกป้องผู้หญิงคนนี้ไปตลอดชีวิต

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more