ตอนที่ 3
1060 คำ
สรินนากัดฟันอดทนต่อแดดยามสายที่กำลังร้อนแรงขึ้นอย่างทรมาน
หล่อนจะต้องทน จะต้องเล่นละครเป็นนางเอกผู้น่าสงสารต่อไป เพื่อผลตอบแทนอันยิ่งใหญ่ที่หล่อนกับมารดารอคอย
เสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินใกล้เข้ามา แต่หล่อนมั่นใจว่าไม่ใช่มารดาแน่ เพราะท่านเพิ่งจะเดินกลับไปเมื่อไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้
‘แกทำดีมาก นา’
คำชื่นชมของแม่ยังดังก้องอยู่ในสองหู
เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามาแล้ว หล่อนรีบสั่งน้ำตาให้ไหลรินออกมา ด้วยวิธีการจิกเล็บลงกับฝ่ามือแรงๆ จนเลือดซึม และมันก็ได้ผล น้ำตาไหลรินออกมาราวกับห่าฝนเลยทีเดียว
“แดดร้อนมาก ผมว่าคุณควรจะลุกขึ้นและเข้าไปในบ้านได้แล้วนะครับ”
เดวิดที่เดินผ่านมาพอดี เข้ามาสอบถามด้วยความเป็นห่วง
สรินนาซ่อนยิ้มเอาไว้ในใจ ขณะเงยหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาจอมปลอมขึ้นมองเดวิด
พระเจ้า... ทำไมผู้ชายคนนี้หล่อลากดินแบบนี้นะ ดวงตาสีฟ้าแบบนี้ มันสวยงามอย่างที่หล่อนไม่เคยเห็นมาก่อนเลยในชีวิต
หล่อนจะต้องได้เดวิดมาเป็นสมบัติของตนเองให้จงได้ สรินนาหมายมาดเอาไว้ในใจอย่างหนักแน่น
“คุณ... เดวิด...”
“ลุกขึ้นเถอะครับ คุณพลอยเธอคงไม่ได้คิดจะให้คุณคุกเข่ากลางแดดแบบนี้นานนักหรอกครับ”
หล่อนส่ายหน้าไปมา แสร้งทำตัวเป็นคนดีผู้น่าสงสาร และใส่ไฟพราวพลอยไม่ยั้ง
หล่อนไม่กลัวว่าเดวิดจะรู้ทัน เพราะปกติแล้วผู้ชายมักจะตามจริตของผู้หญิงตอแหลไม่ได้ ซึ่งหล่อนมั่นใจว่าเดวิดก็เช่นกัน
“คุณพลอยเธอเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นค่ะ คุณเดวิด...”
หล่อนแสร้งสะอื้นไห้แรงๆ
“นา... นาเคยโดนหนักกว่านี้อีกค่ะ”
คิ้วเข้มหนาดกที่พาดอยู่เหนือดวงตาคมกริบของเดวิดเลิกสูงด้วยความแคลงใจ
“เคยโดนหนักกว่านี้?”
“ค่ะ คุณพลอยเคยให้เพื่อนๆ มารุมตบนาค่ะ แต่นา... นาก็ไม่เคยบอกคุณลุงนะคะ เพราะนา... ไม่ต้องการให้คุณลุงไม่สบายใจค่ะ”
“แล้วทำไมคุณนาถึงบอกผมล่ะครับ”
“คือนา...”
หล่อนอึกอักเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าเดวิดจะถามกลับแบบนี้
“เพราะนามั่นใจว่าคุณเดวิดจะต้องไม่นำเรื่องนี้ไปบอกใครยังไงล่ะคะ”
“ทำไมถึงเชื่อว่าผมจะเป็นคนดีแบบนั้นล่ะครับ”
“นาก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่มั่นใจในตัวของคุณเดวิดมากค่ะ”
หล่อนทอดสายตาให้กับผู้ชายตรงหน้าหวานฉ่ำ และก็ลืมตัวใส่ไฟพราวพลอยต่อ
“คุณเดวิดต้องระวังตัวด้วยนะคะ อย่าทำอะไรให้คุณพลอยเธอไม่พอใจ ไม่อย่างนั้น...”
“ไม่อย่างนั้นอะไรหรือครับ”
“ไม่อย่างนั้น... คุณเดวิดอาจจะถูกคุณพลอยทำโทษ หรือให้เพื่อนทำร้ายน่ะค่ะ”
แล้วสรินนาก็ปล่อยโฮออกมาดังลั่น เรียกร้องความสนใจจากเดวิดเต็มที่ จนชายหนุ่มต้องยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้
“เช็ดน้ำตาเถอะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ นา... นาไม่เป็นไรจริงๆ” หล่อนปฏิเสธ และแสร้งร้องไห้หนักยิ่งขึ้น
เดวิดเห็นแล้วก็ยิ่งเวทนาสงสาร และก็รู้สึกไม่ดีกับพราวพลอยเพิ่มขึ้น
“คุณนากับคุณพลอยไม่ถูกกันมานานแล้วเหรอครับ”
สรินนาแสร้งยกขึ้นป้ายน้ำตา ก่อนจะตอบเสียงอ่อนโยน
“นาน่ะรักและหวังดีกับคุณพลอยเธอเสมอค่ะ แต่คุณพลอยเธอ...” หล่อนสะอื้นไห้สมจริง “คุณพลอยเธอมักจะหาว่านาวุ่นวายค่ะ”
ยิ่งฟังเดวิดก็ยิ่งรู้สึกไม่ดีกับพราวพลอย ซึ่งก็เป็นไปตามแผนการณ์ของสรินนานั่นเอง
“โดยเฉพาะเรื่องที่นาเข้าไปเตือนเรื่องเล่นยาน่ะค่ะ คุณพลอยเธอก็เลย... เลิกคบนา...”
“เล่นยาด้วยหรือครับ”
“ความจริงนาไม่อยากจะพูดถึงคุณพลอยเสียๆ หายๆ เลยนะคะ แต่นา... นาคิดว่าคุณเดวิดจะต้องรู้เอาไว้ เพราะเวลาที่คุณพลอยเธอไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ พวกเธอจะเสพยากันค่ะ แล้วจากนั้นก็...”
หล่อนแสร้งอึกอัก ทั้งๆ ที่ภายในใจยิ้มเริงร่า
“จะมั่วเซ็กซ์กันค่ะ”
สีหน้าที่แสดงความขยะแขยงออกมาของเดวิดทำให้สรินนาสะใจเป็นที่สุด
“เอ่อ... นาไม่ควรพูดเลย”
หล่อนทำเป็นแกล้งยกมือขึ้นปิดปาก และทำหน้าทำตาสำนึกผิด
“คุณเดวิดลืมๆ ไปนะคะ ถือว่านาไม่เคยพูดก็แล้วกัน นา... นาละอายใจ...”
“ผมต้องขอบคุณคุณนาต่างหากล่ะครับที่ให้ข้อมูลกับผม... ผมจะได้รับมือกับคุณพลอยถูก”
เดวิดตอบเสียงเย็นชา ก่อนจะโน้มตัวลงไปดึงร่างของสรินนาให้ลุกขึ้น
“คุณเดวิด... จะทำอะไรคะ...” หล่อนแสร้งทำเป็นขืนตัวอย่างไร้เดียงสา
“คุณไม่ควรจะนั่งคุกเข่าต่อไปอีกแล้วครับ ลุกขึ้นเถอะ ผมจะพาไปส่งที่พัก”
“ตะ... แต่ว่า... คุณพลอย...”
สรินนาแสร้งทำเป็นแข้งขาอ่อน และยืนพิงร่างกำยำของเดวิดเอาไว้อย่างฉวยโอกาสแบบเนียนๆ
“เรื่องนั้นผมจะจัดการเองครับ”
“ขอบคุณคุณเดวิดมากนะคะ ที่เมตตาผู้หญิงต่ำต้อยอย่างนา อ๊ะ... ขาชาจังค่ะ”
หล่อนแสร้งทำเป็นล้มพับอีกครั้ง จนเดวิดต้องช้อนตัวขึ้นมาอุ้มเอาไว้
“ผมขออนุญาตนะครับ”
“เอ่อ... ไม่... ไม่เป็นไรค่ะ”
สรินนาแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา หน้าแดงซ่าน ทั้งๆ ที่ภายในใจลิงโลดสุดๆ
“ห้องคุณอยู่ตรงไหนครับ”
“เอ่อ ขึ้นบันไดไป เลี้ยวซ้าย ห้องที่สองค่ะ” หล่อนตอบเสียงร่าเริงจนแทบปิดไม่มิด รอยยิ้มพึงพอใจระบายเต็มใบหน้าขาวสะอาด
‘ผู้ชายก็คือผู้ชาย ยังไงก็ตามมารยาของผู้หญิงไม่ทันหรอก ยิ่งเป็นผู้หญิงที่มารยาเยอะเช่นหล่อนด้วย เดวิดไม่มีทางตามทันแน่ เขาจะต้องเป็นของหล่อนคนเดียว’
ในขณะที่เดวิดอุ้มร่างของสรินนากลับไปยังห้องพัก พราวพลอยที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างห้อง ก็เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเข้าพอดี
“คุณก็คงจะเป็นอีกคน ที่ตามผู้หญิงตอแหลอย่างแม่นั่นไม่ทันสินะ”
- ผู้เขียน
