ค่อนดึกแล้วเด็กนุ้ยที่อัครินทร์บอกยังไม่มาหารุ่งอรุณ หล่อนบอกกับตัวเองว่าคิดถูกแล้วที่ไม่รอเด็กนั่นและจัดการเปิดไฟทั่วบ้านและเข้าห้องครัวจัดการหาของไข่ไก่สด นม เนยในตู้เย็นมาทำอาหารกินก่อนเสียเรียบร้อย... จนหล่อนดูรายการสารคดีทางสมาร์ททีวีที่เชื่อมต่อดาวเทียมได้ในห้องนั่งเล่นไปอยู่เป็นนาน เกือบง่วงอีกรอบ เด็กสาวหน้าคมขำหมดจดจึงเดินเข้ามาหาอย่างเร่งรีบพร้อมกับถุงเสื้อผ้าหอบใหญ่ในมือ...
“สวัสดีจ้ะ... นุ้ยหรือเปล่า”
“ใช่ค่ะ นุ้ยขอโทษค่ะนายหญิง นุ้ยซักรีดเสื้อผ้าที่นายหัวสั่งให้นายหญิงอยู่... มันหลายชุด เลยมาช้า... นายหญิงทานอะไรไปรึยังคะ”
“อ้อ เรียบร้อยแล้วจ้ะ” หล่อนยิ้มรับ... “แต่ว่าเอ่อ... ฉันว่านุ้ยเรียกฉันว่าวันรุ่งเฉยๆ ดีกว่านะเรียกนายหญิงมันดูแปลกๆ ยังไม่รู้”
“ค่ะ” นุ้ยรับคำ แม้จะได้ยินนายหัวเรียกสาวสวยคนนี้ว่านายหญิงเต็มปากตอนที่สั่งให้นุ้ยไปเอาเสื้อที่ร้านบูติคบนฝั่งมาให้หญิงสาว.
