อาญารักเจ้าพ่อจอมเถื่อน

ตอนที่หนึ่ง เกาะรังนก สวรรค์แห่งท้องทะเล 1

“นายหัว นายหัว” เสียงเรียกจากชาวเกาะร่างดำมะเมื่อมที่เคลื่อนตัวมาในความมืด ไม่มีเสียงแห่งการเคลื่อนไหว เพราะเท้าเปล่านั้นวิ่งย่ำบนพื้นทราย... ไร้ซึ่งภาพให้เห็นเพราะร่างนั้นดำสนิทจนกลมกลืนกับความมืด สมกับชื่อไ****ดของมัน ต้องรอให้เห็นตอนมันทำตาเหลือกรานและอ้าปากเรียกเขาเท่านั้น อัครินทร์ถึงจะได้เห็นตาขาวกับฟันของมันให้ได้ยืนยันว่ามันคือไ****ดของแท้ ไม่ใช่ภูตผีที่มีมาแต่เสียง...

“อะไร” เสียงกังวานเข้มทรงอำนาจถามห้วนๆ... ไ****ดวิ่งเข้ามาถึงเขตของวงแสงนวลอ่อนของตะเกียงเจ้าพายุเขาจึงได้เห็นมันชัดเจน... ร่างผ่ายผอมหากเต็มไปด้วยมัดกล้ามจากการตรากตรำงานหนักเกาะขอบแคร่ไม้ไผ่เอาไว้แล้วหอบแฮ่กๆ

“มัน... มัน โอ๊ยเหนื่อย มันมาอีกแล้วครับ”

“ใคร”

“พวกไอ้ เฮียฮ้วง มันมาอีกแล้ว... คนของเราที่ซุ่มอยู่ถ้ำท้ายเกาะแจ้งมา อีกไม่เกินสิบนาทีมันมาถึงถ้ำแน่นอน”

“วันนี้เอ็งเวรเฝ้าถ้ำรังนกนี่นา...” ผู้เป็นนายเพิ่งนึกออก... “มันอยากกินกระสุนก็มาเลย คราวนี้ไม่ใจดีปล่อยให้เดินลอยชายไปง่ายๆ เหมือนคราวที่แล้วหรอกนะ”

“ผมบอกนายแล้วยิงมันตายก็สิ้นเรื่อง พวกนี้มันไม่รู้จักสำนึกหรอก”

“ไม่ต้องมาบอก ฉันไม่อยากฆ่าใครถ้าไม่จำเป็น แต่ถ้าจำเป็นล่ะก็ไอ้พวกที่ชอบแนะนำยุยงนี่แหล่ะจะตายก่อน” อัครินทร์หันมาบอกเสียงกร้าว จนไ****ดรู้ตัวว่าปากมากเลยถอยกรูดออกห่างผู้เป็นนาย เขาหัวเราะกับการขลาดกลัวของลูกน้องที่ได้รับประทานบาทาเขาไปลายครั้งจนว่าง่ายขึ้นมาก

ขานายหัวหนุ่มก้าวยาวๆ ขึ้นไปในบ้านพักชั้นสองเข้าห้องนอนของตนเองเปิดหีบไม้เก่าคร่าปลายเตียงนอนที่ดีไซน์เป็นที่วางเบาะนั่งเล่นปลายเตียง หากแต่คุณประโยชน์มันมากกว่านั้น... มันเป็นที่บรรจุปืนสั้นจุดสามห้าแปด และอีกกระบอกที่เป็นปืนที่ผิดกฎหมายเพราะเป็นอาวุธสงคราม อาวุธชินมือถูกจับแน่นกระชับมือพร้อมก่อนที่เขาจะวิ่งออกมานอกบ้าน...

“ไอ้มืด เอ็งถือไฟฉายนี่ตามข้ามา ฉายอันเล็กตอนที่เราไป ตอนที่ประจันหน้ามันฉายอันใหญ่ที่เป็นสป็อตไลท์นะ” ชายหนุ่มโยนของให้ลูกน้อง ก่อนจะโทรไปเรียกพวกที่อยู่เรือนพักคนงานให้ไปพร้อมกันที่จุดเกิดเหตุ...

“นายหัว โคตรเท่ห์เลย นึกว่าจะใช้ปืนลูกซองกับหิ้วตะเกียงเหมือนนายหัวคนก่อน...” มืดชื่นชมในความล้ำสมัยของนายหัว ความเท่ห์ของนายทบทวีเมื่อเขาสวมแว่นตาที่สามารถมองเห็นกลางคืนแล้วก็วิ่งนำหน้าไปก่อนจนแทบวิ่งตามไม่ทัน...

หลายครั้งแล้วที่ไ****ดเห็น อัครินทร์ มาร์คัส พงศ์ภวเมธากุล ปีเตอร์สันรวดเร็ว ฉับไว และดุร้ายเหมือน เสือ ชื่อเล่นของเขา...

ไ****ดมีเรื่องให้อวดได้สามย่านเจ็ดย่านกันล่ะคราวนี้ ว่านายของมันน่ะ เจ๋งอย่าบอกใคร

กลุ่มคนที่ลักลอบเข้าเกาะมาในยามมืดก่อนรุ่งเช้า ซึ่งเป็นช่วงเวลาการผลัดเวรยามของกลุ่มคนที่เฝ้าเกาะสัมปทานรังนกที่อัครินทร์ดูแล พวกมันเคยมาครั้งก่อนหน้าเมื่อยามค่ำคืนแล้วถูกจับได้แล้วอัครินทร์ซ้อมปางตายให้เข็ดหลาบมาก่อนหน้านี้แล้ว... แต่มันก็ยังอาจหาญมาต่อกรอีกครั้ง กลุ่มของพวกมันมากันหกคน เป้าหมายคือรังนกนางแอ่นสีขาวราคาแพงมหาศาลที่ตอนนี้พร้อมเก็บจากหนึ่งในหลายๆ ถ้ำของเกาะ

ครั้งนี้แลดูพวกมันระแวดระวังเป็นพิเศษและเตรียมการมาอย่างดี แต่มันก็ไม่ได้รอดพ้นสายตาคนของอัครินทร์ได้ เพราะเขาสอนเรื่องการจับพวกลักลอบนี้ให้แก่ลูกน้องที่ผลัดเปลี่ยนกันมาเป็นเวรยามเองกับมือ

“ซัดมันเลยนายหัว” ไ****ดลูกน้องคนสนิทกระซิบ

“เดี๋ยวก่อน รอดูก่อนว่าพวกมันมาอีกหรือเปล่า ลงมือก่อนไอ้พวกที่มาอีกอาจจะไหวตัวทัน บอกต่อไปเรื่อยๆ ว่าไม่ต้องยิงฉันจะจัดการเอง” เขากระซิบบอกกลับไป ไ****ดเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเจ้านายของตนเองเคยเป็นทหารกล้า เรียกโก้หู ว่า นาวิกอเมริกัน ไม่อย่างนั้นไม่ฉลาดปราดเปรื่องและเก่งไปทุกเรื่องอย่างนี้หรอก... มันยังเคยสงสัยอยู่ว่า นายทิ้งบ้านที่อเมริกา ทิ้งคฤหาสน์หรูที่กรุงเทพๆ มาอยู่ที่เกาะนี้ทำไม แต่ไม่กล้าถามเป็นครั้งที่สอง เพราะตอนที่ถามครั้งแรก โดนถีบตกแคร่และโดนชี้หน้าว่าอย่าพูดอย่าเสือกให้มาก มันเลยได้แต่เก็บงำความสงสัยเอาไว้...

สิ่งที่นายหัวของทุกคนสงสัยเป็นจริงดังที่เขาพูด ไอ้พวกหกคนแรกเป็นกับดักล่อ เพราะว่าอีกสามสี่คนมันมาที่ตรงหน้าเกาะซึ่งเป็นท่าเรือเพราะน้ำทะเลลึกกว่า ตรงนั้นเป็นบริเวณกระท่อมรินจันทร์บ้าพักของอัครินทร์และบ้านพักของคนงาน มีโกดังเก็บรังนกที่รอส่งใกล้ๆ ท่าเรือด้วย นับว่าเขาฉลาดที่ยังวางคนซุ่มเฝ้าไว้ท่าเรือ ไม่ได้ปล่อยให้มาจับโจรตัวล่อที่ท้ายเกาะหมด

“จัดการกับพวกมัน อย่ายิงให้ตาย จับตัวไว้ให้ได้ทุกคน” อัครินทร์สั่งน้ำเสียงเงียบเชียบ หลังจากที่ใช้ปืนเก็บเสียงมีลำแสงเลเซอร์ชี้เป้าหมายยิงขาไอ้หกคนนั้นล้มระเนระนาดราวกับพินโบว์ลิ่งจนร้องครวญครางโอดโอยเหมือนหมูโดนน้ำร้อนลวก

“ไอ้มืด ไอ้เข้ม ไอ้หมึก ตามมา” ชื่อลูกน้องคล้องร่างคล้ำทั้งสามถูกเรียก

พร้อมกับการเคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบเช่นเคย พวกที่เหลืออยู่จัดการไอ้พวกทรราชที่ไม่รู้จักพอ รังนกนางแอ่นที่เกาะของมันก็มีให้เก็บ แต่ยังมายื้อแย่งขโมยของของคนอื่นอย่างหน้าด้านๆ

ส่วนเขากับลูกน้องทั้งสามจะต้องไปจัดการไอ้เฮียฮ้วง ที่มันบุกเกาะมาเอง...

เขาเดาเอาว่าพวกมันวางแผนเอาไว้เพื่อที่จะบุกด้านหน้าของเกาะ ใช้เรือลำใหญ่ราวกับว่าต้องการมาบรรทุกอะไรบางอย่าง... แสดงว่ามีเกลือเป็นหนอนไอ้เฮียฮ้วงถึงได้รู้วันส่งรังนกของเกาะเขา มันถึงได้คิดมาขโมย

เมื่อมาถึงหน้าหาด อันเป็นที่ปลูกสร้างกระท่อมหลังงามของนายหัวไทเกอร์... และทอดยาวไปมีท่าเรือที่ทำจากคอนกรีตหนึ่งท่า และท่าที่ทำจากไม้อีกหนึ่งท่าซึ่งเป็นท่าเก่าแก่... รังนกมีมูลค่ามหาศาล เป็นที่ต้องการของท้องตลาด โดยเฉพาะจากเกาะรังนกที่ให้รังนกที่สร้างจากน้ำลายนกนางแอ่นสีขาวสะอาด เป็นที่ยอมรับจากชาวฮ่องกงและชาวจีนทั่วโลกว่ามีคุณภาพดีที่สุดและให้ราคาสูงลิ่ว... จึงไม่แปลกที่จะมีปัญหาเรื่องการขโมยของมีค่าชนิดนี้

อัครินทร์ขบกรามกรอดเมื่อเห็นภาพเหล่านั้นชัดเจน พวกมันใส่ชุดพรางสีดำกลืนไปกับความมืด แต่เขามีเครื่องมือพิเศษที่ช่วยเรื่องมองเห็น คนสองคนช่วยกันขนรังนกออกจากโกดัง ส่วนไอ้หัวโจกแต่งตัวต่างจากเพื่อนกำลังเดินมุ่งหน้าอาดๆ ไปที่กระท่อมรินจันทร์บ้านพักของเขา ในมือของมันมีคบเพลิงที่ไฟลุกแดงกล้าและแกลลอนน้ำมันขนาดไม่เกินหกลิตร เขาเดาได้ทันทีว่ามันต้องการจะทำอะไร...

มันคิดอย่างนั้น... หลอกล่อให้พวกเขาไปท้ายเกาะหมดเพื่อจะขโมยของในโกดัง และจะเผากระท่อมของเขา... ทำลายหลักฐาน ความโกรธกรุ่นเท่าทบทวีเมื่อเห็นคนของตัวเองสองคนช่วยพวกมันขนกล่องบรรจุรังนกไปที่ท่าเรือ...

อ้อ ไอ้พวกนี้เองที่เป็นหนอนบ่อนไส้ ข้อมูลทุกอย่างไอ้พวกเฮียฮ้วงคงได้ยินจากมันสองคน... แต่มันลืมบอกไปอย่างหนึ่งว่า นายหัวของพวกมันฉลาด ไม่มีทางที่จะได้แอ้มง่ายๆ

อัครินทร์ถอดลำกล้องเก็บเสียงออกและยิงไปที่มือข้างขวาของไอ้เฮียฮ้วงดังปังใหญ่ แม้นเพียงแค่เฉียดไม่ได้เจาะกลางลำแขนแต่ก็สร้างความเจ็บปวดมหาศาลจนมันร้องลั่นเกาะ...

เสียงหัวเราะสะใจ และดวงตาดุกร้าวของอัครินทร์ปรากฏตรงหน้าเฮียฮ้วง... มันลนลานใช้มือข้างซ้ายดึงปืนออกจากซองที่เอว แต่ช้ากว่านายหัวหนุ่มที่ยิงปังไปที่แขนซ้ายของมันอย่างไม่สะดุ้งสะเทือน เขายิ้มด้วยซ้ำตอนที่ยิง... มันเป็นรอยยิ้มพิฆาตของเสือที่ตะครุบเหยื่อไว้ในอุ้งเล็บได้

นับเป็นความปราณีอันสูงสุดที่เขาไม่ฆ่ามันตามที่มันร้องขอเพราะทรมานกับความบาดเจ็บ... เขาทำเช่นนี้ยังพอให้การได้ว่าทำเพราะป้องกันชีวิตและทรัพย์สินของตัวเอง... ไม่อยากฆาตกรรมหมู่ให้ไอ้ผู้กองเพื่อนสนิทในท้องที่ได้หัวเสียกับการต้องคอยเก็บ...เรื่องของเขาให้เงียบ

จับโจรช่วยมันไอ้เพื่อนยากที่คอยช่วยเหลืออำนวยสะดวกอะไรหลายๆ อย่างให้คนนอกกฎหมายอย่างเขาได้ใช้ชีวิตในเกาะนี้อย่างราบรื่นเป็นการสร้างผลงานให้มันหน่อยแล้วกัน มันคงดีใจกว่าจะให้ฆ่าแล้วมันต้องคอยตามล้างตามเช็ดเกี่ยวกับคดีให้...

มืดย่นคิ้วมืออัครินทร์เก็บปืน แล้วย่ำเท้าบนอกไอ้เฮียฮ้วง หรือ จตุพร ตั้งวาณิชย์เจริญ คู่แค้นของนายหัวมืดคิดว่าการที่นายหัวเขาไม่ฆ่าไอ้เฮียฮ้วงเท่ากับว่าเป็นการตีงูหลังหักชัดๆ มันคงได้แว้งกลับมากัดอีกไม่รู้กี่รอบ

“ว่าไงเพื่อนยาก แกน่ารักบัดซบเลยว่ะ ไม่ร้องขอชีวิตสักแอะ แต่บอกให้ฆ่าทิ้งเพราะทนเจ็บไม่ไหว หน้าด้านมากเลยว่ะพวก จะตายหนีความเจ็บง่ายๆ หรือ”

“ให้อยู่รองตีนมึง กูขอยอมตาย” จตุพรหน้ายับย่นเหยเก หากแต่ดวงตากลับฉายแววโกรธแค้นเขาไม่เกรงกลัวว่าชีวิตจะหาไม่

“อ๊ะๆ อย่าพูดไม่เพราะสิพวก ฉันมันพวกผู้ดี ทนฟังไม่ไหวว่ะ”

“ถุย ผู้ดี มึงก็ผู้ดีแค่นามสกุลเท่านั้น มึงไม่ได้ประเสริฐกว่ากูสักเท่าไหร่หรอก ไอ้ขี้นก...”

“เห็นแก่แก ฉันไม่อยากฆ่าแก ไม่อยากทำร้ายอะไรมากหรอกนะ แม้ว่าจะแค้นที่แกรังควานฉันมากในระยะหลังๆ แต่ก็ฆ่าแกไม่ลง เหมือนที่แกจ้องจะทำลายฉัน เพราะอะไรรู้ไหม เพราะฉันเห็นแก่ความเป็นเพื่อนของเราตั้งแต่สมัยเด็กๆ ไม่อย่างนั้น แกได้ตายคาตีนฉันแหงๆ” อัครินทร์ยกเท้าออกจากอกจตุพร...

“อย่าได้คิดทำลายกระท่อมรินจันทร์หรือว่าสร้างความรำคาญให้ฉันอีก เพราะฉันอาจจะไม่ใจดีได้ทุกครั้ง... โดยเฉพาะยามที่โกรธหรือโมโหมากๆ สะกดคำว่าใจดีไม่ถูกเลยล่ะ”เจ้าของเกาะรังนกสั่งเพื่อนเก่า และหันมาสั่งลูกน้องที่ยืนขนาบข้างอยู่

“ดูแลพวกมันให้ดีล่ะ อย่าให้ตายก่อนตำรวจมา เอาเข้าคุกให้ได้ครบทุกคน ไ****ดเอากล่องปฐมพยาบาลมาดูไอ้เฮียฮ้วงซิ ท่าทางมันจะเสียเลือดเยอะ ดูแลเพื่อนฉันดีๆ นะ อย่าปล่อยให้ตาย... เพราะยังมีอะไรต้องสะสางกันอีกเยอะ ที่โรงพัก”

อัครินทร์เดินจากไป ปล่อยให้จตุพรนอนกัดฟันกรอดๆ ข่มความเจ็บแค้นที่แผนการครั้งนี้ไม่สำเร็จ... เขาไม่คิดว่าไอ้อัครินทร์มันจะย้อนกลับมาทัน เขากำลังขโมยรังนกและจะเผาบ้านมัน ทรัพย์สมบัติเป็นผลพลอยได้ แต่การได้ทำลายมันและสิ่งที่มันรักคือความปรารถนาของเขา

มันจับได้หลายต่อหลายครั้งที่เขาสร้างความเสียหายให้มัน... มันพูดทุกครั้งว่าที่ปล่อยไปไม่ยิงเขาทิ้งเหมือนหมาข้างถนนเพราะเห็นแก่ความเป็นเพื่อน

หึ เพื่อนกับผีน่ะสิ เขาไม่นับมันเป็นเพื่อนตั้งแต่รู้ว่ามันได้ทำลายผู้หญิงที่เขารักที่สุดจนเธอจากไป... จากนั้นเขาก็จองล้างของผลาญมันทุกวิถีทางแต่ก็น่าเจ็บใจที่ต้องพ่ายแพ้ทุกครั้งอย่างที่เห็น

มันโง่เองที่ปล่อยเขาไป ตราบใดที่ยังไม่ตายเขาก็จะแว้งกลับมาจัดการกับมันให้ได้ จะหยุดก็ต่อเมื่อหมดลมหายใจแล้วเท่านั้นล่ะ...

“เจ็บหน่อยนะเฮีย” ไ****ดตะปบผ้ากอซที่ปากแผลห้ามเลือดแต่ทำด้วยความรุนแรงราวกับตั้งใจทำให้บอบช้ำกว่าเก่า... แม้นายมันจะไว้ชีวิตเฮียฮ้วง แต่ว่ามันก็อดแค้นแทนนายไม่ได้ที่ไอ้คนชอบลอบกัดมาก่อกวนเล่นแรงๆ อยู่บ่อยๆ ไม่รู้ว่านายนับมันเป็นเพื่อนประเภทไหนถึงได้ไม่ยอมฆ่าทิ้งสักที

เฮ้อ มืดไม่พยายามจะเข้าใจผู้เป็นนายหรอก เพราะมีหลายอย่างหลายเรื่องสำหรับเขาที่เป็นปริศนา มีแต่นายหัวเท่านั้นที่รู้อยู่คนเดียว...

อัครินทร์มองภาพที่คนของตัวเองจัดการกับกลุ่มของจตุพรแล้วทอดถอนใจ ไม่รู้ว่ามันจะบ้าระห่ำตามราวีเขาถึงไหนกัน... แต่มันเจ็บหนักอย่างนี้คงไม่ได้มารบกวนเขาพักใหญ่ให้เขาได้มีเวลาหายใจหายคอเตรียมรับมือกับมันบ้าง...

“เข้ม อีกสองวันฉันจะไปเกาะสมุย เพราะมีนัดเจรจาธุรกิจกับเพื่อนชาวต่างชาติ ถึงตอนนั้นเราส่งรังนกออกไปหมดแล้ว แต่ก็จัดเวรยามเฝ้าให้ดีเหมือนเดิม... โดยเฉพาะกระท่อมรินจันทร์เข้าใจไหม” เขาสั่งลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างกัน...

เข้มพยักหน้ารับ เจ้านายเขาทำงานหลายอย่างที่รับช่วงต่อจากทั้งทางฝั่งบิดามารดา แม้ว่าจะมีพี่ชายถึงสองคนแต่กิจการที่แบ่งกันบริหารนั้นก็ยังมากหากต้องรับผิดชอบคนเดียว... บิดาของอัครินทร์เป็นเจ้าของร้านจิวเวอรี่ที่ครองตลาดอันดับต้นๆ ของอเมริกาโดยมีอัครวัตร อาเธอร์ พี่ชายคนโตรับช่วงดูแล และกิจการเกี่ยวกับโรงแรมห้าดาวและกาสิโนในลาสเวกัสมี อัครวินธ์ นิโคลาสพี่ชายคนกลางรับช่วงต่อ

โดยที่อัครินทร์น้องชายคนเล็กของบ้านนั้นบินตรงมาที่ไทยและรับช่วงกิจการสัมปทานรังนก กิจการนำเที่ยว และธุรกิจอสังหาริมทรัพย์จากฝั่งมารดา ทำให้อัครินทร์ต้องพบปะชาวต่างชาติ และเจรจางานบ่อยมากแต่เขามักมาอยู่ที่เกาะรังนกเพื่อพักผ่อน หากเมื่อต้องนัดพบคู่ค้า เขาจะไปพักวิลล่าที่ซื้อไว้จากตะวัน ผู้บริหารสมุยเวเคชันบีช เพื่อนรักของเขา

“เอ่อ... ผมฝากเงินเดือนไปกับนายหัวให้นังละไมด้วยได้ไหมครับ” เข้มขอฝากเงินไปให้ภรรยาที่ทำงานเป็นแม่บ้านที่รีสอร์ทของตะวัน

“ได้สิ... เดี๋ยวฉันจัดการให้... ตอนนี้นายไปจัดการกับพวกนั้นก่อนก็แล้วกัน... ดูด้วยว่ามันทำอะไรเสียหายหรือเปล่า” อัครินทร์เดินจากไป ใบหน้าหล่อคมเครียดขรึมจนเข้มนึกสงสัยเหมือนกับที่ลูกน้องทุกคนสงสัยว่าทำไมนายหัวถึงได้ใจดีกับจตุพรนัก ฝ่ายนั้นทำให้เครียดก็ตั้งหลายครั้ง แต่ไม่ลงมือจัดการขั้นเด็ดขาดจริงจังสักหน ปล่อยให้มันมาแว้งกัดไม่รู้จักเบื่อ...

อยากรู้เหลือเกินว่าในใจนายหัวของมันนั้นคิดอะไรกัน...