กว่าจะทำอะไรต่อมิอะไรเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบห้าโมง จากที่จะได้ทานข้าวเที่ยงก็เปลี่ยนมาเป็นข้าวเย็นแทน ผมทำกับข้าวง่าย ๆ อย่างผัดกะเพราหมูสับแล้วก็มีไข่ดาวโป๊ะหน้า ซึ่งหยีกินจนหมดไม่เหลือข้าวติดจานเลยสักเม็ด ทำเอาพ่อครัวอย่างผมยิ้มหน้าบานด้วยความปลาบปลื้มใจ
“คืนนี้ค้างที่นี่ไหม” มือที่กำลังล้างจานชะงัก หยีเอี้ยวหน้ามาหาผมพร้อมสายตาที่มองมาอย่างจับผิด “พี่เป็นห่วงไม่อยากให้หยีอยู่คนเดียว” ผมเป็นห่วงน้องจริง ๆ นะสภาพจิตใจไม่คงที่ผมว่าไม่ควรอยู่คนเดียวหรอก ควรนอนที่นี่เวลามีอะไรผมจะได้คอยช่วยไง
“หยีไม่มีชุดเปลี่ยนค่ะ” ว่าจบน้องก็หันกลับไปล้างจานต่อ ดูเหมือนว่าผมจะโน้มน้าวหยีไม่สำเร็จ แต่ยังหรอก...
“ใส่ชุดพี่ก็ได้ครับ”
“สกินแคร์หยีก็ไม่มีค่ะ”
“หยีใช่ยี่ห้อไหนบอกพี่มาเดี๋ยวพี่ออกไปซื้อให้” ผมล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง กดเข้าแอปพลิเคชันจดบันทึกแล้วมองหน้าหยีอย่างมีหวัง
“พี่ธนินอยากให้หยีค
