จึก จึก!
“อะไร!”
“โกรธเหรอ?”
“เออ!”
แก้มหวานตวัดสายตามองค้อน คนที่ตั้งใจจะจิ้มมือลงบนไหล่เล็กๆ หยุดมือลงทันที โกรธจริงๆแฮะ ตาเขียวเชียว แต่แปลกที่เขามองว่าแก้มหวานตอนนี้ ดูน่ารักมากกว่าเมื่อก่อน
“ขอร้องได้ไหม ฉันเหนื่อยที่ต้องพูดกับคนดื้อด้านอย่างคุณมากเลยนะ คุณอาจจะว่าง แต่ฉันไม่ว่าง กลับไปเถอะค่ะ แล้วส่งคนอื่นมาซื้อของแทนคุณด้วย”
แก้มหวานพูดเสียงอ่อนลง นึกขอบคุณเขาอยู่หรอก ที่เขามาช่วยหยิบของให้ ไหนจะไม่เคยทวงเงินก้อนนั้นอีก แต่เขามาทำแบบนี้เธอเหนื่อยนะ สมองมันคิดว้าวุ่นไปหมด หัวใจก็ทำงานหนักไม่ได้พักผ่อน
“ฉันจะมาซื้อเองทุกวัน ถ้าเธอเหนื่อยที่จะพูดกับฉัน เอาเป็นว่าฉันจะอยู่เงียบๆ โอเค้?”
“โอ้ย! ชาติก่อนทำกรรมอะไรไว้วะ แล้วแต่ละกัน เหนื่อย”
แก้มหวานไม่พูดอะไรอีก และเธอพยายามไม่พูดกับเขา ปล่อยให้เขาอยู่ในร้านอย่างนั้น ไม่ออกปากไล่ ไม่สนใจด้วยว่าเขาจะพยายามทำอะไร เธอทำหน้าที่ของ
