Chapter 3 แสนรัก...แสนชัง (2)
1250 คำ
Chapter 3
แสนรัก...แสนชัง (2)
ชายหนุ่มขบริมฝีปาก ไล่มองไปทั่วร่างคนที่ยืนเงียบจ้องหน้ากลับคล้ายไม่พอใจ...ป่วยการที่จะแก้ตัวกับคนจ้องจะหาเรื่อง แก้วกัลยาจึงเลือกเงียบไม่ตอบโต้ ผ้าขนหนูผืนเล็กที่ใช้ซับเหงื่อถูกพาดคล้องไว้กับลำคอ ทำท่าจะไปต่อไม่ยุ่งวุ่นวาย หากแต่ว่าเขากลับขวางทางเอาไว้
"แม่เป็นแบบไหน...ลูกก็คงจะเหมือนกันสินะ...ทำยังไงก็ได้เพื่อให้ผู้ชายติดกับดัก"
"บอกกี่ครั้งแล้วคะ ถ้าจะด่าแก้วก็ด่าไป แต่อย่าพาดพิงไปถึงคุณแม่ของแก้ว"
แก้วกัลยาอดไม่ได้ที่ต้องตอบโต้ เหตุเพราะไม่ชอบใจที่เขาพาดพิงคนที่หล่อนรัก และนั่น...ยิ่งเข้าทางนคินทร์ เขาชอบยั่วให้หล่อนโกรธจนหน้าแดง และเขาจะยิ่งสะใจ เมื่อหล่อนโกรธแล้วทำอะไรเขาไม่ได้เหมือนเช่นทุกครั้ง
"ฉันก็บอกไปหลายครั้งแล้วเหมือนกัน ฉันจะด่าทั้งแม่ทั้งลูกมีปัญหาอะไรไหม จะด่าจนกว่าเธอกับแม่ยอมไปจากที่นี่ อะไรก็ตามในบ้านหลังนี้ ผู้หญิงหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาชุบมือเปิบไปง่ายๆ"
"....."
"เอาอย่างนี้ดีไหมล่ะ ฉันเสนอทางออกให้ ยอมออกไปจากบ้านหลังนี้แล้วก็ไปอยู่คอนโดที่ฉันหาให้...กลางวันเรียน...กลางคืนก็
แค่นอนถ่างขา แล้ว...เธอจะสบาย สนใจข้อเสนอนี้มั้ยแก้วกัลยา"
"คุณภู!"
แก้วกัลยาสูดลมหายใจเข้าออกให้ลึกเมื่อถูกยั่ว...อยากให้ผู้หญิงของเขามาได้ยินประโยคนี้เหลือเกิน หล่อนไม่ใช่มาลีรินทร์ที่รักความสุขสบายจนยอมทำแบบนั้น อีกไม่นานเขาคงจะเบื่อแล้วเททิ้งไปหาใหม่ นั่นคือสิ่งที่อยากตอกหน้าเขากลับไป แต่ในใจร้องบอก ยิ่งพูดจะยิ่งมีปัญหา เพราะเขาต้องไม่จบง่ายๆ อย่างแน่นอน
ในเมื่อถูกขวางหน้าการย้อนกลับไปทางที่เพิ่งผ่านมาคือตัวเลือกที่ดี คิดพลางผลุนผลันหันหลังกลับ หากแต่เขาไวกว่า ข้อมือเล็กถูกคว้าเอาไว้แล้วกระชากกลับมา
"ฉันขอเตือนเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าไม่อยากเจออะไรที่เลวร้ายมากกว่านี้ เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง ก็ให้รีบไสหัวออกไป!"
"ทำไมคะ คุณจะฆ่าแก้วรึไง!"
"ใช่! ฉันจะฆ่าเธอให้ตาย...และนี่คือการเตือน!"
"อื๊อ..."
แก้วกัลยาเบิกตากว้าง เมื่อสัมผัสดุดันแสนหยาบกระด้างจาบจ้วงบดขยี้ลงบนกลีบปากนุ่ม มาพร้อมอุ้งมือแกร่งที่จับใบหน้าของหล่อนเอาไว้ไม่ให้ขยับหนี ทำได้เพียงถอยหลังหนีไปอย่างไม่รู้ทิศทาง สองมือดันแผงอกแกร่งให้ถอยห่าง ยามเขาใช้แรงเบียดโถมร่างตามมา และ...วินาทีนั้นเอง
"ตูม!"
ร่างเล็กกระถดกายถอยหลังหนีจนเสียหลักตกลงไปในบ่อน้ำตก พานให้เขาตกลงมาด้วยในจังหวะเดียวกัน สองคนที่เปียกปอนแต่เช้านัวเนียกันอยู่ในน้ำ หากใครมาเห็นคงคิดไปไกลว่าหล่อนกับเขาแอบมาเล่นรักกันในที่ลับสายตา กลางสวนป่าเขียวรื่นที่หลบเร้นสายตาคนในบ้านราวอยู่กลางป่าลึกไร้ซึ่งผู้คน
แก้วกัลยาเบิกตากว้างเมื่อเขาไม่หยุดแค่รุกรานกันด้วยปาก อุ้งมือแกร่งยังสอดเข้ามาใต้ชายเสื้อที่เปียกชุ่มแล้วไต่ขึ้นมาบีบเคล้นอกอิ่มอย่างย่ามใจ หล่อนทั้งผลักไสและปัดป้องสัมผัสแสนหยาบคายจากผู้ชายที่ไม่ได้รัก แต่แรงที่มีก็ไม่อาจทำให้เขาสะดุ้งสะเทือนจนยอมผละออกไป
เมื่อทำอะไรเขาไม่ได้น้ำตาจึงไหลออกมาด้วยความอัดอั้น ทั้งเกลียดชังเขาอยู่มากเช่นกันที่เล่นกันหนักถึงขั้นลวนลามทางกาย...ความแปลกไปของร่างที่สั่นสะท้านจากแรงสะอื้นทำให้นคินทร์ได้สติ ดึงตัวเองขึ้นมาจากห้วงอารมณ์ดำดิ่งลึก และจังหวะที่หล่อนเป็นอิสระจากจูบจาบจ้วงหยาบกระด้าง เสียงสั่นเครือเล็ดลอดพร้อมแววตาสื่อถึงความรังเกียจชิงชัง
"คุณช่างทำตัวน่ารังเกียจที่สุด แก้วเกลียดคุณเหมือนกันนั่นแหละ เกลียดจนไม่อยากเจอหน้าเลยด้วยซ้ำ!"
"แล้วจะหน้าด้านทนทำไมล่ะแก้ว เกลียดเจ้าของบ้าน แต่ก็กินอยู่อย่างสุขสบายในบ้านของเขา เกลียดก็รีบไสหัวไปสิ คิดว่าฉันพิศวาสเธอนักรึไง!"
เขาก็กระตุกยิ้มหยันยอกย้อน ไม่ยี่หระต่อสิ่งที่ทำลงไปสักนิด แม้คนตรงหน้าจะกำลังสะอื้นเพราะความเจ็บใจที่ถูกรังแก เขาก็หาได้เห็นใจ แก้วกัลยาทำได้เพียงขบกรามแน่นกลืนก้อนน้ำตาลงไป เถียงเขาไม่ขึ้น ใช่...เขาพูดถูก หล่อนอยู่ในบ้านของเขา ผิดเองที่พาตัวเองมาเสี่ยงกับคนที่จ้องหาเรื่องกันทุกวี่วัน เสียเปรียบเขาทุกประตู
สองมือเล็กออกแรงผลักไปบนอกที่เปียกปอนไม่ต่างกัน เขาผงะไปเล็กน้อย หล่อนรีบอาศัยจังหวะนั้นผลุนผลันขึ้นไปจากแอ่งน้ำ อุ้งมือแกร่งคว้าข้อเท้าเล็กเอาไว้แล้วลากกลับมา สองแขนเกี่ยวรั้งร่างเปียกปอนเข้ามาในอ้อมกอด ขณะเจ้าตัวพยายามออกแรงดิ้นหนี จนน้ำใสไหลเย็นกระเซ็นซ่านไปทั่วบริเวณ
"ชะ ช่วย...อื๊อ"
เสียงถูกปิดด้วยฝ่ามือใหญ่ไม่ให้เล็ดลอด เมื่อหล่อนตะโกน
ออกมาเพราะถูกความสากระคายถูไถอยู่ข้างซอกคอ ฟันซี่คมขบกัดเบาๆ บนใบหูนุ่ม ตามมาด้วยเสียงหัวเราะราวปีศาจร้ายดังอยู่ในลำคอแกร่ง จนคนฟังขนลุกเกรียว
"นี่คือการเตือนแรกแบบ...เบาๆ...แต่...ฉันไม่รับรองความปลอดภัยของเธอนับจากนี้ ถ้าไม่อยากเสียตัวฟรี ก็ให้รีบพาตัวเองออกไปจากที่นี่ซะ จำเอาไว้!"
เสียงกระซิบดังเคลียอยู่ข้างใบหู หล่อนเอี้ยวหน้าหนีลมหายใจร้อนรุ่ม เมื่อเขายอมคลายอ้อมกอดคืนอิสรภาพ ร่างเปียกปอนก็รีบตะเกียกตะกายขึ้นฝั่งด้วยกลัวว่าจะถูกจระเข้ลากลงไปกินในน้ำจนได้...ร่างหอบหายใจอยู่บนตลิ่งหันหน้าเข้าหาคนที่ยังไม่ยอมขึ้นมาจากสระน้ำตก แววตาสื่อถึงความชิงชังส่งไปให้คนที่กำลังแสยะยิ้มหยันกลับมา
"คุณก็จำเอาไว้เช่นเดียวกัน ต่อให้ผู้ชายตายหมดทั้งโลกหรือหันไปกินกันเองแล้วเหลือแค่คุณ แก้วก็จะไม่เอามาทำพันธุ์ให้ต้องมีลูกหลานนิสัยแย่ๆ ออกมา คุณจะรังแกแก้วได้แค่วันนี้เท่านั้น เพราะนับจากนี้ไป แม้แต่ขาอ่อนคุณก็จะไม่ได้เห็นมัน จำเอาไว้คุณภู!"
"ปากดี...ท้าทายฉันใช่มั้ย ได้!"
หล่อนวิ่งหนีกลับไปทางเก่าเมื่อเขาทำท่าจะขึ้นมาจากน้ำ รีบ
พาตัวเองมาจากตรงนั้นก่อนจะถูกเขาลากลงไปแล้วคราวนี้คงไม่ถูกปล่อยมาอย่างง่ายๆ จนเมื่อใกล้เข้าเขตประตูบ้าน สองขาจึงผ่อนแรงลงเป็นเดินช้าๆ เพราะกลัวจะประจันหน้ากับคนอื่นๆ ในบ้าน ขี้เกียจตอบคำถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับตน
แต่แล้วก็หลีกไม่พ้น ขณะแอบเดินเข้าบ้านอย่างเงียบเชียบ นคเรศก็เดินออกมาจากห้องครัวพอดี
"ไปทำอะไรมาถึงเปียกแบบนั้นกันล่ะหนูแก้ว"
- ผู้เขียน
