Chapter 5 เมีย...นอกหัวใจ (2)
1229 คำ
Chapter 5
เมีย...นอกหัวใจ (2)
ในยามเย็นที่แดดเริ่มจางเพราะดวงอาทิตย์ใกล้จะลาลับหลบหาย นั่นคือช่วงเวลาที่แก้วกัลยาคิดว่าปลอดภัยที่สุด เพราะหล่อนรู้ว่านคินทร์จะไม่กลับเข้าบ้านในเวลานี้ หลังตะวันตกดินนั่นคือเวลาของเขา และหล่อนก็เข้านอนแล้วอีกเช่นกัน เป็นเช่นนี้ทุกวันตลอดทั้งสัปดาห์จนทุกคนในบ้านชาชิน...ตรงสระว่ายน้ำที่ปลอดสายตาจากผู้ชายในบ้าน เพราะว่านคเรศกับมารดานั้นออกไปร่วมงานเลี้ยงที่เป็นงานแต่งลูกสาวเพื่อน หญิงสาวถอดเสื้อคลุมออกแล้วพาดไว้กับเก้าอี้ริมสระ ร่างในชุดว่ายน้ำกระโจนลงไปในผืนน้ำสีครามแล้วแหวกว่ายดำดิ่งไปโผล่อีกทีที่อีกฟากหนึ่งของสระ...นั่นคือการปลดปล่อยความเครียดที่สุมใจจากการเรียนหนักมาตลอดทั้งสัปดาห์
'ทำไมถึงหน้าด้านหน้าทนนักนะ ปล่อยลงกลางทางแล้วก็ยังไม่เข็ด ฉันจะทำอย่างไรกับเธอดี'
นั่นคือความคิดของคนที่ยืนแอบมองอยู่ตรงระเบียงหลังห้องทำงาน...ในมือของเขาคือแก้วคริสตัลที่ยังคงมีวิสกี้หลงเหลือติดอยู่ก้นแก้ว ชายหนุ่มกรอกมันลงคอรวดเดียวจนหมดทั้งที่สายตายังคงจับจ้องมองไปยังร่างที่แหวกว่ายเล่นน้ำในสระอย่างเพลิดเพลินและผ่อนคลาย...หล่อนชะล่าใจเกินไป คงไม่รู้ว่าวันนี้เขากลับบ้านเร็วกว่าที่เคย เหตุเพราะมีเรื่องจะเคลียร์กับบิดาเรื่องมาลีรินทร์ ความเครียดจากการที่ท่านบ่ายเบี่ยงเรื่องไปสู่ขอ ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะใช้วิสกี้ย้อมใจก่อนคุยกับท่านให้เป็นเรื่องเป็นราว
'ถ้าจะจัดการกับผู้หญิงแบบนี้ คงต้องเปลี่ยนกลยุทธ์สินะ วิธีรุนแรงใช้ไม่ได้ผลงั้นเหรอ'
คนอยากเอาชนะเดินพล่านไปมาในห้องด้วยความร้อนรุ่มใจ เขาจะไม่หยุดหากว่าคนที่ใจแสนเกลียดยังไม่ออกไปจากบ้านหลังนี้ และช่วยไม่ได้ที่แก้วกัลยาจะถูกเขาลากเข้ามาในวังวนแห่งความแค้น คิดเพียงว่าสักวันหล่อนจะทนไม่ไหว ยอมออกจากบ้านของเขาไปอย่างที่ใจร่ำร้องทุกคืนวัน
ไม่มีใครอยู่...เขาเพิ่งรู้ก็เมื่อกลับมาถึงบ้าน เพราะระยะหลังมานี้เขากับบิดาคุยกันน้อยลงเพราะความบาดหมางใจ ความไม่ลงรอยทางความคิดสร้างช่องว่างเล็กๆ ให้เกิดขึ้น และการที่ในบ้านนี้เหลือเพียงเขาและแก้วกัลยา...ทำให้ความคิดบางอย่างแวบขึ้นมาในสมอง กับความดำมืดในใจที่กำลังมีอำนาจเหนือเหตุผลทั้งปวง
ชายหนุ่มเดินลงไปข้างล่างเพื่อตามหาแม่บ้านให้ช่วยเตรียมอาหารมื้อค่ำสำหรับเขาและแก้วกัลยา นั่นคือความต้องการที่จะชวนหล่อนมาดินเนอร์ด้วยกันที่ริมสระ...แทนคำขอโทษกับทุกสิ่งอย่างที่ผ่านมา และคือการเริ่มต้นมิตรภาพดีๆ ระหว่างเขาและเธอ...นั่นคือเล่ห์กลที่เขาจะใช้ล่อหลอกเพื่อให้เหยื่อตายใจ
การที่อยู่ดีๆ แม่บ้านก็เดินออกมาที่สระน้ำพร้อมกับจัดเตรียมอะไรสักอย่างเหมือนเช่นที่หล่อนเคยทำให้นคินทร์ก่อนหน้านั้น แก้วกัลยาถึงกับหยุดว่ายน้ำแล้วจับจ้องมองอย่างแปลกใจ มันมาพร้อมกับความหวาดระแวง ใครสั่งให้พวกเขาทำ
"คุณภูให้จัดโต๊ะอาหารสำหรับคุณแก้วกับเขาค่ะ"
คล้ายจะรู้ว่าคนที่กำลังแหวกว่ายอยู่ในน้ำนั้นอยากได้คำตอบนารี หนึ่งในแม่บ้านวัยสี่สิบเศษจึงเฉลยออกมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม และนั่น...ยิ่งทำให้คิ้วของคนฟังขมวดจนแทบชิดติดกัน เพราะมันเป็นไปไม่ได้เลย ที่เขาจะร่วมโต๊ะทานมื้อค่ำกับหล่อนสองคน
"เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะพี่รี แล้ว...คุณภูกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาพาคุณมิ้นต์มาด้วยใช่มั้ย"
คำถามมาพร้อมร่างเปียกปอนที่เดินขึ้นมาจากสระน้ำ เสื้อคลุมถูกคว้ามาสวมเพื่อปิดบังซ่อนเร้นส่วนสัด หล่อนไม่ได้อายนารีและเฉลียวซึ่งเป็นแม่บ้าน แต่...ที่ทำให้ต้องรีบหลุบตาหนีพร้อมใบหน้าที่ร้อนผ่าว ก็คือคนที่ยืนอยู่ตรงระเบียงหลังห้องแล้วมองลงมาวันนี้ดูท่าพายุจะพัดโหมกระหน่ำนอกฤดู เพราะเป็นครั้งแรกที่เขาทักทายกันด้วยรอยยิ้มสร้างมิตรไมตรี
"ป้าเหลียว คุณภูบอกแบบนั้นใช่มั้ย เผื่อฉันฟังผิด"
นารีเริ่มไม่แน่ใจ แต่การที่อีกฝ่ายพยักหน้ายืนยันก็ทำให้มั่นใจว่าไม่ได้หูฝาดแน่นอน
"จริงๆ ค่ะคุณแก้ว แต่...เขาไม่ได้บอกอะไรคุณเลยเหรอคะ"
แก้วกัลยานิ่งเงียบ มีเพียงรอยยิ้มเจื่อนๆ ส่งกลับไปให้แม่บ้าน รู้สึกแปลกและไม่ชินตั้งแต่เขายิ้มให้กันเมื่อสักครู่นี้แล้ว...เขาจะมาไม้ไหนกันแน่ คิดด้วยความหวาดระแวง
"ไม่ต้องงงหรอกแก้ว ฉันเป็นคนบอกแบบนั้น แค่อยาก...ทานข้าวกับเธอสองคน...ที่นี่..."
เสียงนั้นดังมาก่อนตัว แก้วกัลยาเหลือบมองคนที่ท่าทีเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือด้วยแววตาไม่ไว้วางใจ...สองมือกระชับสายชุดคลุมแล้วผูกไว้จนแน่น เมื่อแววตาเจ้าชู้กรุ่มกริ่มไล่มองมายังเรือนร่างในสภาพเปียกชื้นของตน
"ผมขออยู่กับเธอสองคน ไปทำอย่างอื่นก่อนไป"
ชายหนุ่มหันไปกระซิบกับนารี อีกฝ่ายรู้ใจรีบดึงมือเฉลียวให้กลับเข้าครัว หล่อนรู้ดี...เจ้านายเป็นคนเช่นไร และเขาก็ทำให้รู้สึกกลัวจนไม่กล้าทำอะไรก็ตามที่เป็นการขัดใจ รู้ในอิทธิฤทธิ์กันดีหากเขาไม่พอใจเรื่องใดๆ ขึ้นมาก็ตาม
"คุณต้องการอะไรคะ จะมาไม้ไหนอีก"
ชายหนุ่มคลี่ยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ทำให้คนได้รับคิดว่านั่นคือเรื่องแปลกประหลาดที่สุดเท่าที่เคยพบเจอ
"เหตุการณ์วันนั้น...วันที่ปล่อยเธอลงกลางทาง เธอรู้มั้ย ฉันไม่เคยนอนหลับเลยแก้ว...ฉันรู้สึกผิดแล้วก็ไม่สบายใจ ฉันไม่น่าทำกับเธอแบบนั้น...ฉันขอโทษ...จริงๆ แล้ว เธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย"
'เดินหกล้มหัวฟาดจนสมองเสื่อม หรือถูกเด็กหลอกจนสติฟั่นเฟือนกันแน่นะ...เขาต้อง...บ้าไปแล้วแน่ๆ'
แก้วกัลยายิ้มเจื่อน นคินทร์ในมุมอ่อนโยนแบบนี้ หล่อนยอมรับว่าไม่คุ้นจริงๆ
"ฉันก็เลยอยากชวนเธอดินเนอร์ด้วยกัน เพื่อ..เป็นการขอโทษในทุกๆ สิ่งที่ฉันได้ทำลงไป เธอพอจะ...ให้อภัยผู้ชายเลวๆ คนนี้ได้มั้ย"
"คุณ...ภู..."
แก้วกัลยาในวัยสิบแปดที่มองโลกในมุมสวยงามมาโดยตลอด ไม่เคยคิดร้ายกับใครมาทั้งชีวิต ไม่เคยมีความรัก ไม่เคยได้สัมผัสกับผู้ชายในหลากหลายแง่มุม เมื่อต้องมาอยู่ในอุ้งมือของเสือหนุ่มเจนสังเวียน ผ่านร้อนหนาวมาหลายสิบฝน หล่อนจึงตามไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวมารยาชาย...เล่ห์ที่เขาใช้มันล่อหลอกหล่อนให้ติดกับดัก เพื่อนำไปสู่เป้าหมายสูงสุดที่เขาต้องการ...ความสาวสวยสดที่อยากลองลิ้ม นั่นคือสิ่งที่เขาอยากได้จากเธอ
- ผู้เขียน
