“ฉัน... หกล้มนิดหน่อยน่ะ”
“มาส้มช่วยพาขึ้นไปห้องค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่เจ็บเท่าไหร่แล้วล่ะ ฉันไปเองได้”
“แต่ส้มเป็นห่วง...”
“ขอบใจมากนะส้ม ฉันไม่เป็นไรจริงๆ”
หล่อนกล่าวขอบคุณ ก่อนจะกัดฟันเดินขึ้นไปชั้นบนช้าๆ เพราะเจ็บข้อเท้าอยู่
ตลอดทางน้ำตาก็รินไหลออกมา ทำไมหล่อนจะต้องรู้สึกแย่แบบนี้ด้วย ก็แค่พ่อลูกเขารักกัน สนิทสนมกันจนลืมแม่อย่างหล่อนเท่านั้นเอง
แม้จะพยายามบอกตัวเองให้เข้มแข็งแต่ละอองดาวก็อดที่จะน้อยใจไม่ได้
หล่อนค่อยๆ ดันบานประตูห้องของลูกชายออก มองเข้าไปด้านใน ก็เห็นแบรี่กำลังนั่งเล่นรถของเล่นคันใหม่เอี่ยมที่หล่อนไม่เคยซื้อให้เล่นมาก่อนอยู่บนเตียง
“แบรี่... แม่เข้าไปนะลูก”
แบรี่หันมาเห็นหล่อนที่หน้าประตูก็รีบวางรถ และวิ่งเข้ามากอดร่างของหล่อน
“แม่ครับ...”
เด็กน้อยกอดแน่น หล่อนยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ย่อตัวลงกอดร่างของลูกน้อยเอาไว้
“ไปไหนมาครับวันนี้”
“พ่อพาแบรี่ไปเที่ย
