โฉมงามกับเสือเถื่อน

หมู่บ้านใกล้เมืองในเขตชนชั้นล่าง "อีโฉมงาม!!!!!!!!!!!! หายหัวไปไหนวะ" เสียงแหลมสูงของหญิงวัยกลางคนตะโกนร้องเรียกลูกสาวดังลั่นบ้าน "โอ๊ยยยยย! แม่ หนูเต้นโคฟเวอร์อยู่ แม่จะเรียกทำไมเนี่ย?" เด็กสาววัยสิบแปดปีเต็มเอ่ยตอบผู้เป็นแม่ ขณะที่กำลังวาดลวดลายไปตามเสียงดนตรีของศิลปินเกิร์ลกรุ๊ปจากแดนกิมจิ "มึงจะเข้ามหาลัยอีกไม่กี่เดือน วันๆก็โยกสะโพกเต้นแร้งเต้นกาทำส้นตีนอะไรเนี่ย จะสอบชิงทุนเรียนได้เหรอมึงเนี่ย!" "แม่อย่าบ่นเยอะสิเดี๋ยวแก่นะ! ฮ่าๆ" เธอแซวผู้เป็นแม่อย่างอารมณ์ดี ทำเอาเรไรส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอากับความไร้สาระของลูกสาว โฉมงามและเรไรอาศัยอยู่ด้วยกันในบ้านหลังเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น โดยเรไรมีอาชีพขายหวยใต้ดิน แม้รายได้จะไม่ค่อยมั่นคง แต่เธอก็สามารถส่งลูกสาวเรียนจนจบมันธยมปลายและเตรียมพร้อมเข้ามหาวิทยาลัยแบบคนอื่นๆ ได้ "เตรียมตัวหรือยังไปดูมหาลัยที่จะสอบเข้าอะ โรงเรียนพาไปนิ อย่าไปก่อเรื่องนะ กูกราบละ" เรไรออกคำสั่งเพราะลูกสาวตัวแสบมักจะชอบก่อเรื่องอยู่บ่อยๆ "หนูจะเรียบร้อยดั่งผ้าพับไว้ในตู้อบจ้ะแม่จ๋า" กล่าวจบร่างเล็กก็เดินสะบัดก้นกลับเข้าไปในห้องของตัวเองทันที เช้าต่อมา มหาลัยกลางเมือง วันนี้ที่โรงเรียนของโฉมงามจัดกิจกรรมพานักเรียนมาทัศนศึกษาที่มหาวิทยาลัยในเมือง โดยปล่อยให้นักเด็กเรียนได้เดินแยกย้ายกันไปตามบูทของคณะต่างๆ ที่ตัวเองอยากจะเข้าเรียน ตึก! ขณะกำลังเดินก็มีใครบางคนเดินเข้ามาชนเธอ "โทษที มองไม่เห็น" ชายหนุ่มคนนั้นกล่าวขอโทษอย่างขอไปที "เดินยังไง เดินถอยหลัง?" โฉมงามตอกกลับด้วยความหงุดหงิด "อ้าว! พี่ก็ขอโทษแล้วไง ชุดนักเรียน? แต่ดูนมโตดีนะ" โค้กเอ่ยแซวเด็กสาวด้วยท่าทีทะลึ่งทะเล้น "อย่าเเซวเด็กไอ้สัสโค้ก" ชายคนอีกคนพูดแทรก "จะถือว่าเป็นคำชม แต่ช่วยเก็บอาการบ้ากามด้วยนะคะ เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าไร้การศึกษา" เด็กสาวเบ้ปากพลางมองเหยียด "555555555" ชายหนุ่มคนพูดแทรก หัวเราะเสียงดังลั่น "อ้าวววว! อีน้อง กวนตีนนิ" โค้กตั้งท่าจะเข้าไปหาเรื่อง "โฉมงาม ครูเรียกแล้วนะ ไปกันเถอะ" แต่เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งก็เดินเข้ามาเรียกเธอพอดี "โอเค" โฉมงามหันหลังเตรียมเดินกลับไปหาครูกับเพื่อน แต่กลับต้องชะงักด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันของใครบางคน "โฉมงาม!.....ใครตั้งให้อะ ดูมั่นใจในหนังหน้ามากเลยนะ" เสียงของชายหนุ่มอีกคนที่เพิ่งเดินเข้ามา "แม่ตั้งให้ค่ะ มาวิจารณ์ชื่อคนอื่น พี่ชื่อไร?" "เสือ" เขาตอบกลับ "หน้าเหมือนแมวโพ่ง{แมวสีดำ} ชื่อเสือ!" "อ้าวววว อีนี่" หมับ! เสือตรงเข้ามากระชากเเขนของเด็กสาวอย่างแรง "ปล่อยหนูนะ.." โฉมงามพยายามดิ้น "ระวังตัวไว้เถอะ! เจออีกทีมึงได้ดิ้นแน่ๆ แต่ดิ้นบนเตียงนะ" เขาจ้องหน้าเธอด้วยสายตาดุดัน ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปกระซิบใกล้ๆ กับใบหู "ฮึ้ยยยยย ไอ้บ้า" คนตัวเล็กออกแรงสะบัดจนหลุดออกจากการเกาะกุม ก่อนจะตอกกลับชายหนุ่มรุ่นพี่ด้วยถ้อยคำเจ็บแสบ "เก็บแรงไว้หายใจเถอะพี่ หื่นๆปากร้ายแบบนี้ตายไวนะ ไม่เอดส์ก็โดนส้นตีน!" จากนั้นเธอก็รีบวิ่งหนีกลับไปรวมกลุ่มกับพวกเพื่อนๆ และคุณครูทันที "5555555555555" เพื่อนๆ ของเสือต่างพากันหัวเราะเยาะเสียงดังลั่น "อีสัส! อย่าให้กูเจออีกนะ" เขาตะโกนว่าให้ตามหลังด้วยความโมโห ตอนเย็น16.30น. "ห้องน้ำมันอยู่ไหนวะ???โว้ยย.....ฉี่จะแตกแล้ว" โฉมงามเดินบิดตัวไปมาพลางสอดสายตาหาห้องน้ำ หมับ ระหว่างนั้นก็มีมือหนาของใครบางคนฉุดรั้งแขนเธอเอาไว้ "หึ! กูบอกว่าอย่าให้กูเจอรอบสองไง" เจ้าของเสียงและการกระทำนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเสือคนที่เธอเพิ่งมีเรื่องด้วยนั่นเอง "พี่ ฟังหนูนะ...หนูขอโทษ รีบปล่อยหนูเถอะ" เธอพยายามอ้อนวอนเขาอย่างร้อนรน เพราะรู้สึกคล้ายราวกับกำลังจะอั้นปัสสาวะเอาไว้ไม่ไหว "กูไม่ปล่อยมีอะไรปะ!!" "หนูจะไปห้องน้ำ!!" "ตอแหล คงมาหากูสิท่า หรือว่าชอบกู แต่ก็นะ ทั้งมหาลัยก็ชอบกูหมด" เขากระตุกยิ้มมุมปาก "โอ๊ยย! ปล่อยหนู ไปหลงตัวเองที่อื่นไป๊!” "ปากดีนักนะมึงเนี่ย!" เสือกระชากร่างของเด็กสาวเข้าไปไว้ในอ้อมกอด ทั้งสองยื้อกันไปยื้อกันมาจนกระทั่งเสียหลักลื่นล้มกันทั้งคู่ "โอ๊ยยยยยยย" เสือร้องออกมาด้วยความเจ็บ "ฮึก ฮือออออออออ" โฉมงามก้มหน้าน้ำตาคลอเมื่อรู้ตัวว่าเผลอทำเรื่องน่าอายออกมา แรงล้มเมื่อครู่ทำให้เธออัดอั้นปัสสาวะไว้ไม่ไหวอีกต่อไป "มึงอย่าบอกนะว่า..." เขาเหลือบมองลงไปที่เป้ากางเกงของตัวเองที่กำลังเปียกชุ่ม "กรี๊ดดดดด!! อื้อออ!!" โฉมงามกรีดร้เงออกมาเสียงดังลั่น แต่ก็ถูกเสือใช้มือปิดปากเอาไว้เสียก่อน "มึงจะแหกปากทำไม!มึงไม่อายเหรอ ฉี่แตกขนาดนี้ แต่กูอาย เต็มกางเกงกูเลยเนี่ย!!!!" ชายหนุ่มโวยวายอย่างเสียอารมณ์ เจอเธอทีไรต้องมีเรื่องหงุดหงิดใจทุกที "ฮือออออ คนเลว ฮึกๆ" ร่างบางสะอื้นไห้ "อีเชี่ยเอ๊ยยยยยย" เสือสบถออกมาก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืน "กูจะพาออกไปตรงหลังตึกเก่าข้างๆ ถ้ามึงดิ้นโวยวายกูทิ้งลงพื้นเลยนะกูบอกก่อน" ว่าจบก็ใช้มือหนาช้อนก้นโฉมงามขึ้นในท่าอุ้มเด็ก โดยให้เธอหันหน้าเข้าหาเขาแล้วใช้เรียวแขนโอบรัดลำคอเอาไว้ ส่วนขาก็หนีบเข้ากับเอวสอบแน่น "ฮึก รีบๆเดินสิ!!" เธอได้แต่ก้มหน้าก้มตาลงกับแผ่นหลังของเขาด้วยความอับอาย นอกมหาลัย "แขนกูล้าหมดละตัวผอมๆไม่ใช่จะเบานะอีสัส" เขาพูดขึ้นเมื่อพาเธอเดินออกมาถึงริมถนน "เพราะพี่นั่นแหละ! หนูบอกให้ปล่อยไง" โฉมงามโวยวาย เธอไม่ชอบที่ถูกเขาว่าให้แบบนั้น "อ๋อ กูรู้ละ หนักนมนี่เอง..5555555" "...." เมื่อเงยหน้าขึ้นเธอก็พบว่าหน้าอกของตัวเองตรงเข้ากับหน้าของเขาพอดี "ไอ้บ้า ลามก อี๋ๆๆๆ" ร่างเล็กดิ้นไปมาพลางใช้มือดึงผมของรุ่นพี่หนุ่มอย่างแรง จนเขาต้องโยนเธอลงกับพื้น "โอ๊ยยย! กูอุ้มมาแทบตาย มาทุบตีกูอีก อีโฉม!" "โฉมงาม!!! เรียกเต็มๆ!!" "โฉมงามมมมม ครูตามหากันวุ่นเลย เร็วๆจะกลับกันแล้ว" เด็กสาวอีกคนวิ่งเข้ามาตะโกนเรียกโฉมงาม "ขออย่าได้เจอพี่อีกเลยสาธุ!" เธอถลึงตาใส่ชายหนุ่ม ก่อนจะรีบวิ่งหนีไปกับพร้อมเพื่อนคนที่มาเรียก "กูก็ไม่อยากเจอมึงหรอก! อีเชี่ย ปกติกูน้ำแตกใส่คนอื่น อีนี่ฉี่แตกใส่กูเฉย อีตัวแสบ!" เสือมองตามหลังเธอไปอย่างไม่ชอบใจ ก่อนจะบิดมุมปากขึ้นยิ้มเจ้าเล่ห์