“ศึกปราบกบฏครานี้มิได้หนักหนาท่านอย่าได้กังวล” ไป๋กุ้ยอิงบอกกล่าวกับบุรุษข้างกายที่นางอาศัยอกหนั่นแน่นของเขาหนุนนอน “ไยต้องเป็นเจ้า เป็นแม่ทัพคนอื่นมิได้หรือไร” เส้นเสียงทุ้มต่ำของจ้าวหยางหมิงเซียนเอ่ยขึ้นเนิบนาบขณะกอดนางในดวงใจเอาไว้อย่างแนบแน่นหวงแหน “ข้าไปไม่นาน...ข้าจะกลับมา” ไป๋กุ้ยอิงกล่าวคำหนักแน่นพร้อมเงยหน้าคลี่ยิ้มงดงามส่งให้เขาก่อนจะเอียงหน้าจูบเบาๆ ที่ปลายคางของเขาอย่างรักใคร่เหลือเกิน “ข้าเชื่อเจ้า...” จ้าวหยางหมิงเซียนคลี่ยิ้มตอบกลับพร้อมเอ่ยคำนุ่มนวลก่อนเคลื่อนใบหน้าคมคายลงมาแล้วจุมพิตละมุนตรงริมฝีปากนาง ไป๋กุ้ยอิงตอบรับจูบของเขาด้วยความนุ่มนวลไม่แตกต่าง ทั้งสองคนจึงแนบชิดใบหน้าพร้อมเรือนร่างเริ่มเบียดเสียดริมฝีปากเริ่มเผยอสอดปลายลิ้นควานหาความหวานที่มีในโพรงปากของกันและกัน ไป๋กุ้ยอิงเอื้อมฝ่ามือขึ้นลูบไล้แผงอกกำยำของจ้าวหยาง หมิงเซียนอย่างต้องการจดจำทุกอณูจากเนื้อหนั