ภายในที่พักประจำตำแหน่งของแม่ทัพหญิงนามว่าไป๋กุ้ยอิงที่ตั้งตระหง่านอยู่ยังทิศบูรพาของแคว้นฉู่
“ข้าคิดถึงเจ้า อาอิง คิดถึงเหลือเกิน...” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นแหวกอากาศฝ่าความมืดมิดของรัตติกาลเข้ามายังห้องพักของไป๋กุ้ยอิง
หญิงสาวที่กำลังนอนหลับใหลอยู่บนเตียงนอนภายในห้องพักแห่งนี้ได้ยินอย่างชัดเจนและยังจำน้ำเสียงได้อย่างแม่นยำเช่นเดียวกัน
“อาหมิง...” นางละเมอเรียกขานเขาออกไป
“อาอิง ข้าคิดถึงเจ้า” เสียงทุ้มต่ำยังคงเอ่ยคำอยู่ภายในห้องแห่งเดียวกันและกำลังใกล้เข้ามาทางนางที่นอนอยู่บนเตียงนอนเรื่อยๆ
“อาหมิง...” ไป๋กุ้ยอิงค่อยๆ ปรือตาขึ้นมองหาต้นเสียง นางเห็นเป็นจ้าวหยางหมิงเซียนแต่งกายด้วยชุดสีดำสนิทสีเดียวกับความมืดมิดภายในห้องแห่งนี้ ดวงตาเรียวคมทอประกายร้อนแรงฝ่าความมืด ใบหน้าขาวเนียนหล่อเหลาและริมฝีปากสีแดงสดของเขากำลังขยับอยู่ใกล้ๆ กับใบหน้าของนางที่กำลังนอนอยู่บนเตียง
“นานแล้วที่ข้าไม่ไ
